Guamote

Vanmorgen vroeg ontbeten, helaas hier alleen continentaal ontbijt.

Ik wilde voordat ik een rondleiding door de omgeving had mijn blog bijwerken, maar er was geen internet verbinding. Het hotel genereerd inkomsten voor allerlei sociale projecten m.n. voor vrouwen ( bijv. naailes met daarbij opvang voor hun kinderen) en voor de jeugd (bijv. computerles) in de ver afgelegen dorpjes. Byron van IntaSisa was mijn gids. Eerst liet hij de kinderopvang, direct aan het hotel gelegen zien. Geen kindjes aanwezig, ze hebben hier ook vakantie. Daarna gingen we naar de naaiklas, waar ze leerden om allerlei praktische en decoratieve dingen te maken en natuurlijk verkochten ze hier ook zelfgemaakte souvenirtjes. We reden een heel stuk via modderige wegen de bergen in. Ongelooflijk hoever de mensen van Guamote afwonen. Ze verdienen wat geld met allerlei dingen maken van wol (breien en weven) en een enkeling heeft een koe en levert melk aan de coöperatie ($ 30 per maand). Ze verplaatsen zich voornamelijk lopend en dragen hier de hele dagen rubber laarzen. In het eerste huis wat we bezochten was een vriendelijk mevrouw die liet zijn hoe wol gesponnen werd. Het tweede huis was een huis waarin de meeste mensen vroeger woonden. Binnen heel donker en heel rokerig, koken en wonen in een klein ruimte. De bewoonster lag behoorlijk ziek in bed, dus maar een beetje afstand gehouden. De gids was niet zo gek of hij moest eerst nog even haar cavia's voeren. (ze maakte ze meer zorgen over het welbevinden van haar cavia's dan over zichzelf.

Na de lunch weer tijd voor de blog, maar helaas nu had de muis het opgegeven. Gewapend met een klein kaartje ging ik het stadje in op zoek naar een computerzaak en tot mijn verbazing waren er zelfs 2 en kon ik ook nog uit diverse muizen kiezen, ik heb nu weer zo'n handig klein minimuisje ($5 en ik kreeg er ook nog 2 snoepjes bij). Voor de pandemie gingen er wekelijks 2 treinen door het dorp, nu gaat er geen enkele trein meer. De mensen liepen over de rails, het voelde als een verlaten cowboy stadje. Terug in het hotel tijd voor de blog.

Ik was druk bezig met mijn blog toen er nieuwe mensen arriveerden, het bleken Victoria en Marcus van de jungle tocht te zijn. Dus even

belevenissen uit gewisseld.

16.30 was het tijd voor de kookles: empanadas en quinoa bitterballen maken en natuurlijk ook proeven.

Empanada eten ze hier met suiker of chocoladesaus, maar heb ze liever met chilisaus (salsa picante). Quinoa bitterballen worden hier geserveerd met een warm drankje (waar je kannetje alcohol bij krijgt) en salsa picante.

Weer een heel voldaan gevoel over de dag.