telefoon is terug, school, rijstvelden,drankje

Dinsdag 13 augustus

Telefoon terug, observatie Kindy B (kleuters), eten tussen de rijstvelden, gastles school, drankje met Nick

Vanmorgen stond ik nog steeds niet echt vrolijk op, maar goed het leven gaat door, ook zonder telefoon. Ik was zo blij met mijn nieuwe geüpgrade telefoon en ik moet er niet aan denken, weer opnieuw dat al dat gedoe met alle veiligheidscontroles en wachtwoorden om alles weer in orde te krijgen op een telefoon.

Ik besloot te beginnen met het inpakken van mijn rugzak met de spulletjes die ik nodig had voor de school.

Wat schetst mijn verbazing……….. daar lag mijn telefoon………. met het zwarte beeldscherm naar boven tussen al die spulletjes.

Gemengde gevoelens:

·heel blij omdat de telefoon terug was,

·maar ook heel bezwaard omdat er gisteravond zoveel gedoe en tijd van iedereen gevraagd was om te helpen zoeken,

·verder voelde me ik me ook ontzettend stom, omdat de telefoon gewoon in mijn logeerkamer lag

·en op het verkeerde been gezet door de locatie voorziening van mijn IWatch bij vindt mijn apparaten.

Toen ik hem aan wilde zetten begon hij onmiddellijk hard geluid te maken en er verscheen een melding in beeld: “deze telefoon is verloren” met het nummer van Fitri. Zo’n melding met geluid

jaagt je de stuipen op het lijf, gelukkig kon ik met mijn IWatch deze meldingen uitzetten.

Ik stuurde Fitri en Nick onmiddellijk een whatsapp. De reactie van Nick was: kan gebeuren, het belangrijkste is dat de telefoon terug is.

Een van de mensen van de security kwam nog even polshoogte nemen en ik kon hem laten zien dat ik de telefoon gelukkig weer terug had.

Mijn hele huisbezoek programma was inmiddels afgezegd, omdat we naar Senggigi zou moeten om aangifte te doen, gelukkig was dit niet meer nodig.

We gingen eerst observeren bij de kleuters (hier moeten ze kunnen lezen als ze naar de primary school gaan, ze moeten een toelatingsexamen doen). We deden met een leuke senior juf (weer zo’n een natuurtalent) die de kinderen met allerlei leuke liedjes Engelse woordjes leerde. Ook hier hadden ze een liedje (en een gebed) voordat ze aan de snack begonnen. De kinderen wordt hier geleerd om heel beleefd te zijn. Ze spreken de juf met Miss aan en zeggen beleefd: “Thank you, Miss”,

als ze iets aangereikt krijgen.

Omdat we pas om 14.00 weer terug moesten zijn voor de gastles, crosten we op de scooter het halve eiland over naar een restaurant (de Tartar Vintage) midden tussen de rijstvelden. We reden m.b.v. google maps: dus kleine hobbelige “sluip”weggetjes. De rit was de moeite waard, wat een prachtige fotogenieke panorama’s. Het eten was er ook erg lekker, we namen als toetje groene pannenkoekjes gevuld met kokosschaafsel vermengt met palmsuiker (Dadar Goelong), om van te smullen en niet te zoet.

Precies op tijd waren we weer op de school voor de gastles. De gekochte potloden werden met verbazing bekeken en ze waren zeer verbaasd dat ik deze in Sandik had gekocht. We deden allerlei opdrachtjes en er bleek dat er eerst door de leerkrachten zelf nog flink geoefend moest worden op de penvatting. We probeerde ook allerlei kleurpotloden en stiften, zodat ze konden ervaren dat het ene materiaal veel makkelijk kleurt dan het andere. Fitri had kleine kleurplaatjes uit een Action kleurboekje gekopieerd en daar werd met enthousiasme aan begonnen. Hier kleuren ze voornamelijk met rechte lijnen en ik liet ze ervaren dat je met kleinere opdrachten eerder preciezer gaat werken en hopelijk meer met ronddraaiende bewegingen gaat kleuren. Ze vonden de opdrachtjes zo leuk en ze bleven kleuren. Zelfs de mannelijke conciërge sloot aan en was later uitermate tevreden over zijn eindresultaat. Ik had nog wat spelletjes voor ze meegenomen. De opdracht was doe de gebruiksaanwijzing weg en bedenk wat je met het spelmateriaal allemaal kunt doen. Dat vonden ze erg verrassend, maar ze pakten het direct goed op. Na een uurtje was ik inmiddels helemaal gestoofd, het was zo warm in de klas. Eigenlijk wilden ze helemaal niet stoppen, maar ik beloofde als ik nog een keer terug zou komen bij Haparan Barun, ik hun school zeker opnieuw zou gaan opzoeken.

We reden door naar Senggigi (hier heb je een van de weinige winkels waar je alcohol kunt kopen) om voor Nick een fles rum en een wijntje te halen, voor al het werk van de maandagavond. Natuurlijk namen we voor onszelf ook een wijntje mee. Ik had de hele vakantie nog niet zo’n zware rugzak op mijn rug gehad. Nick was thuis en we gingen buiten op het terrasje proosten op de goede afloop.

Nick vertelde, tijdens de borrel, dat de security van ons wooncomplex de hele omgeving nog extra hadden afgezocht en in de buurt van de toko waren alle jongelui uit het dorp opgeroepen om de bermen af te zoeken naar de telefoon. Ik voelde me zo bezwaard voor al die inzet die uiteindelijk niet nodig bleek te zijn.

Maar volgens Nick was het een prachtig verhaal voor de blog en te vertellen hoe iedereen met mij begaan was en aan kanten geprobeerd had te helpen.

Wat een intensieve dag en wat hebben kriskras het eiland over gecrost. Een dag om voorlopig niet te vergeten.