Dinsdag 5 aug. Rano Kau, Tongarriki, Ran Raraku

Ik wilde vandaag naar de grote vulkaan Rano Kau en ik hoorde dat de Amerikanen van plan waren een taxi te gaan nemen om daarna terug te hiken. Ik bood ze een lift aan. En samen gingen we onderweg naar de vulkaan. Eerst had je een prachtig vergezicht over Hanga Roa en even later een uitzicht waar je het hele eiland kon overzien, met de verrekijker kon je zelfs de moai’s van Tongariki zien. We liepen vanuit de mirador via een klein wandelpaadje langs de vulkaanrand naar het bezoekerscentrum. Het ene uitzicht in vulkaan was nog mooier dan de andere, vooral de hard paarse plek van boukafilia stak prachtig af tussen al het groen en bruin. De vulkaan was niet gevuld met diepblauw water, maar met een soort merenlandschap waarin (vlgs de beschrijving)allerlei oorspronkelijke varens een microplantjes nu weer de gelegenheid krijgen om te groeien. Een van de Amerikaansen bleek geoloog te zijn en vertelde vol enthousiasme over allerlei stenen die we onderweg vonden oa obsideen (supersnel afgekoeld lava, zo snel dat er zelfs geen luchtbellen in zitten, het leek op zwart glas), wat door de vroegere inwoners werd gebruik om de pupillen van de ogen van de Moai's te maken. Aangekomen bij het bezoekerscentrum kregen we te horen dat hier Orongo had gelegen, een ceremonieel dorp die een aantal weken per jaar werd gebruikt voor “de vogelman” ceremonie. Goed getrainde jongemannen uit verschillende tribes daalde hier de 350 mt hoge kust af om daarna over te zwemmen, door de zee met sterke stromingen en haaien, naar het ceremoniële eiland. Daar wachtten ze (soms wel 14 dagen) op de aankomst van de Manutara (een soort Stern) die daar ging broeden. Wie het eerste ei terugbracht naar het dorpshoofd van Orongo mocht zich een jaar “birdman “ (tangatu- manu) noemen.
Onderweg ontmoetten we Maria Chavez een aardige Rapanuise, die vertelde dat ze al 30 jaar
Park Ranger was. Ze liet ons (door een verrekijker) petroglifen zien en vertelde dat ze die dag een walvis had geobserveerd in de zee. Af en toe moest ze fluiten omdat toeristen te dicht bij de bezienswaardigheden kwamen en dan deed ze wat verlegen haar hand voor de mond omdat ze zich een beetje schaamde omdat ze had gefloten.
We liepen samen terug naar de mirador waar de auto stond en ondertussen was de zon dusdanig aan de hemel gaan staan dat hij prachtig in de vulkaan scheen, dus alle foto’s moesten opnieuw.
Daarna reed ik het eiland dwars over om bij Rano Raraku te komen waar de Maoi’s uit de berg werden gehouwen en daarna verplaatst naar hun definitieve bestemming. De Moai's hadden hier alleen een nummer ze kregen pas hun naam, ogen en eventueel haar als ze op hun definitieve plaats waren aangekomen. Ik hield een korte tussenstop bij Papa Vaka voor petroglifen. En ook Tongariki moest weer bezocht worden: nu echt veel beter licht. Uiteindelijk kwam ik bij de volgende vulkaan, Rano Raraku, aan. De hele groene berghelling lag bezaaid met Maoi’s, een beetje surrealistisch beeld. Natuurlijk moest ik hier ook in de vulkaan kijken en hier leek het gewoon een mooi blauw meer begroeid met allerlei rietsoorten.
In het dorp terug kreeg ik bij het postkantoor een stempel van Paaseiland in mijnpaspoort.
De zonsondergang begon veel belovend, maar uit het niets ontstond ineens bewolking die de ondergaande zon verstopte. Morgen nog 1 zonsondergang en dan ga ik weer terug naar de kou in Santiago en 2 dagen later terug naar Nederland, einde fantastisch avontuur.