Woensdag 6 augustus grotten / hiking

Vandaag ga ik bij mijn Amerikaanse vrienden aansluiten om in de grotten te gaan kijken. Ik vond alleen de grotten ingaan geen goed idee. De vier hadden inmiddels ook een auto geregeld en zij navigeerden me richting grotten. Eerst deden we nog Ahu Akivi met 6 Moai's aan, dit waren de enige Moai's die met het gezicht naar de zee stonden. De weg naar de grotten was dusdanig slecht dat we de auto’s parkeerden en de rest van weg besloten te gaan lopen. De richting van de grotten was goed aangeven en er liep ook maar 1 “weg”
Tot onze verbazing stond er bij de grot een duidelijk bord. Van een lokale gids hoorden we dat we door moesten lopen tot Ana Kakanga, voor een schitterend uitzicht op de zee. Hij gaf verder nog wat instructies: achteruit erin, denk om je hoofd en loop naar het licht. Het links liggen van een stenen omheining (nogal een onduidelijke aanwijzing hier met al die stenen muurtjes.)
De eerste grot (Ana Te Pahu) bleek uiteindelijk een prachtig raam richting lucht te hebben, we werden gevraagd om vooral rustig te zijn omdat hier mensen begraven lagen of hadden gelegen en we anders de boze geesten mee zouden nemen. (Ze zijn hier erg bijgelovig).
Onderweg vonden we nog een Moai complex (Ahu Tepeu) waar alle en Moai’s waren omgevallen. Rond speurend vonden we minstens 5 hoofden. Paaseiland is door de Unesco tot werelderfgoed benoemd en dat betekend dat alles in de oorspronkelijke staat moet blijven, zonder restauraties.
Het bleek een behoorlijk tocht naar de volgende 2 grotten, maar we hielden er moed goed in.
De tweede grot was in gebruik geweest als ceremoniële ruimte en had verder geen uitzicht.
Daarna ging we op zoek naar iets wat voldeed aan de beschrijving van de lokale gids en zowaar we vonden het terrein, maar geen grot te zien. Uiteindelijk bleek er gewoon een gat in de grond te zijn, waar we in moesten, maar goed dat ons dat verteld was, anders waren we er straal voorbij gelopen. En inderdaad, je kon er alleen achterwaarts in en een zaklamp was geen luxe. Het uitzicht was helemaal super, 2 ramen die uitkeken op zee. Het was de moeite van alle inspanningen meer dan waard.
Toen we ons er weer uit geworsteld hadden namen we een “snackpauze” terwijl we ons realiseerden dat we de hele weg ook nog weer terug moesten lopen (we hadden zeker 2 uur gelopen).
De terugweg ging veel vlotter omdat we nu niet overal voor foto’s en bezichtigingen hoefden te stoppen.
De Amerikanen gingen terug naar het Hanga Roa om iets te eten, ik ging nog een keer naar Anakeva om te kijken hoe het licht nu was. Daarna reed als afscheid helemaal langs de kust terug naar de benzinepomp (de enige op het hele eiland), postte nog een aantal kaarten en ging wat eten met een biertje erbij (een koud biertje smaakt prima na zo’n inspanning). Wel een rare ervaring een afscheidsetentje
in je eentje.
De zonsondergang leek er goed uit te zien, maar het blijft hier altijd afwachten.
Maar deze was echt heel mooi, met aan het eind een compleet roze verkleurende hemel.
Ik had nu al mijn foto’s gemaakt en kan nu met een goed gevoel terug naar huis.