van Guayaguquil naar Santa Cruz

Gisteren kwam ik al koud en rillerig aan in het hotel. De kamer prima behalve het voortdurende gedreun van generatoren of airco's vanaf een nabij gelegen gebouw. Geen oog dicht gedaan vannacht. Waarschijnlijk is het eten van Cuenca of de koffie onderweg niet goed gevallen, want ik was ineens aan de diarree. Gelukkig had ik noodmedicatie mee. Zit ik een duur hotel met van allerlei lekkers om mee te ontbijten, moest ik toch maar alleen thee en toast eten.

07.30 werd ik naar het vliegveld gebracht, ik had al online ingecheckt dus het zou allemaal snel moeten verlopen. Niet dus, toen ik mijn koffer af wilde geven, moest ik eerst door een controle om een blauwe controle label aan mijn koffer te krijgen en daarna nog een keer in de rij om $ 20 te betalen om te mogen vertrekken naar de Galapagos eilanden. Het allemaal heel chaotisch en heel slecht aangegeven. Na nog een extra controle van de handbagage mocht eindelijk op weg naar Galapagos, Ik had een prima plek bij de nooduitgang en dicht bij de wc (maar dat bleek dankzij de pil niet nodig). We kregen onderweg alleen water en droge biscuitjes, helemaal goed voor mij. Aangekomen op Santa Cruz eerst $100 betalen voor het park.

Daarna zag ik mijn koffer apart bij de douane liggen, oeps zat er toch iets verkeerds in de koffer. Maar toen ik zei dat is mijn koffer, was het helemaal OK en knipte de man het labeltje even met een sterk tangetje door. Ik werd opgewacht door Mariomijn gids voor vandaag de man sprak een slecht verstaanbaar staccato Engels en 0ndanks mijn verzoek wilde hij geen Spaans spreken. We moesten eerst met de bus naar Ittaca kanaal en daar met de ferry naar de parkeerplaats, waar de chauffeur al stond te wachten. Zonder pardon en overleg moest in achterin gaan zitten, want de gids zat natuurlijk voorin. Tot nu toe had ik altijd gevraagd om voorin te mogen zitten en mocht altijd. Maar vandaag had ik geen zin en moed om te protesteren. We gingen eerst naar een soort regenwoud waar ik geacht werd om geïnteresseerd naar een instorting van de vulkaan te kijken. Daarna op weg naar Rancho El Chato waar een ze een broedprogramma voor reuzenschildpadden hadden. De de dieren liepen vrij rond op een gigantisch terrein. Hier kreeg ik ook een lunch (pasta), dit bleek teveel voor mijn maag en darmen. Toen Mario daarna enthousiast op rubber laarzen wilde rond gaan lopen haakte ik volledig af. Ik vroeg om de rest van het programma maar niet door te laten gaan, ik wilde zo snel mogelijk naar mijn hotel om te slapen. Gelukkig brachten ze me inderdaad linia recta naar het hotel en daar dook ik

onmiddellijk mijn bed in. Hopelijk voel ik me morgen een stuk beter. geacht te kijken