26-03 dansles, prothese

Woensdag 26-03-2025 dansles, prothese

Nog even wat bijzonderheden.

Begroetingen:

In India is namaste is een van oudste en meest bekende begroetingen. Het is een Sanskrietwoord het betekent: “Vanuit het diepste van mijn ziel (Atma), richt ik mij met alle eerbied en respect naar de ziel in u”. Het gaat hier om de ziel en is dus niet gerelateerd aan huidskleur, afkomst, land, leeftijd of geslacht. Je kan iedereen met de Namaste-groet begroeten.

Hierbij hoort ook een beweging: je vouwt de handen bij elkaar en buigt je hoofd licht, hierdoor laat je zien dat je als persoon in balans bent en een ander respecteert.

Een andere manier van groeten is Pailaggi. Het woord Pailaggi verwijst naar “het aanraken van de voeten”. Pailaggi wordt vaak gezegd tegen mensen die ouder en wijzer zijn dan jijzelf. Soms worden de voeten ook aangeraakt. Hiermee laat je zien dat je respect voor hebt voor de persoon.

In Telugu zeg je namaskar, wat zoveel wil zeggen als “gegroet, hallo”.

De Indiase hoofdwiebel: een meestal zijdelingse wiebelig van het hoofd

Het gebaar varieert zeer en is voor westerlingen niet altijd helder te duiden en als je niet oppast word je in het begin bijna zeeziek van al die wiebelende hoofden om je heen.

Betekenis: met een hoofdwiebel kunnen onder meer de volgende boodschappen worden overgebracht:

1. Confirmatie. ("Ja, de trein naar Bangalore vertrekt van dit perron.") overigens is knikken in India ook een gangbaar gebaar met eenzelfde boodschap.
2. bevestiging dat men het begrepen heeft ("we spreken om vijf uur af voor het hotel", het daaropvolgende hoofdgewiebel geeft aan dat de boodschap overgekomen is).[3]
3. Het kan ook generiek gebruikt worden om aan te geven dat iemands aanwezigheid opgemerkt is, en als teken dat men luistert naar een spreker.

Het gebaar kan ook bewust worden gebruikt om een dubbelzinnig antwoord te geven, in India is nee zeggen of op andere directe wijze een voorstel af te wijzen niet conform de etiquette.

Verschillende soorten hoofdwiebelingen

·een krachtige en snelle wiebeling duidt aan dat de persoon het echt denkt te begrijpen. Hoe krachtiger de wiebeling, hoe sterker de overtuiging dat de boodschap begrepen is.

·een langzame en minder intense wiebel is meer een teken van vriendschap en respect.

·een snelle korte zijdelingse wiebel is te interpreteren als een "oké, begrepen" alsook "ja".

Het ja en nee knikken

Het lijkt misschien verwarrend en dat is het ook. In India halen de mensen ‘ja’ en ‘nee’ namelijk door elkaar. Nee komt namelijk amper voor in die Indiase cultuur. Wanneer je een Indiër een vraag stelt krijg je namelijk altijd een positief antwoord. Of het nu mogelijk is of niet. Indiërs willen je gewoon niet teleurstellen. Op zich een fijne eigenschap. Al kom je hierdoor natuurlijk wel eens in de problemen. En de meeste mensen die door India reizen, hebben ook wel eens gezien dat Indiërs wiebelen met hun hoofd als ze ergens mee instemmen. Dus bedoelen ze ja, dan wiebelen ze nee met hun hoofd. Je moet het maar weten! Vraag dus altijd even na of ze “ja” of “nee” bedoelen.

Vanmorgen onderweg naar het medisch centrum maakte ik snel nog even een foto van Laksman, degene die de opslag beheerd. Deze man is ontzettend aardig, maar niet zo heel snel en soms duurt het even voordat hij zijn afspraken nakomt, een beetje laks dus.

Daarna ging ik kijken bij de dansles. Een meneer die zelf klassiek gedanst heeft, geeft een aantal keren per week les aan groepjes leerlingen. Hij houdt van discipline en is niet zo snel tevreden en legt de lat erg hoog (voor de kinderen, maar ook voor zichzelf). Als de kinderen dansen geeft hij het ritme aan door met een stok op zijn stoel te slaan en soms zingt hij prachtige liederen tijdens het dansen van de kinderen. Ik wilde snel even wat foto’s en video’s maken en dan snel door het medisch centrum. Dat lukte dus niet. Er werd een stoel voor me neergezet en ik moest naar alle dansen van de verschillende groepen blijven kijken. Het elite groepje was vanmorgen niet compleet en daarom werden er nog kinderen uit verschillende klasse opgetrommeld om ook nog mee te gaan dansen. Zo geweldig om te zien hoe leuk iedereen het vindt om te dansen en onvoorstelbaar dat de dove en slechthorende kinderen gewoon op de ritmes meedoen.

In de instrumentmakerij waren ze inmiddels begonnen met het vervolg van de te maken prothese. ( Ze hebben mij beloofd dat hij klaar zou zijn, voordat ik terug zou gaan naar Nederland). Het kalibreren (in balans maken) van de koker was een heel precies werkje. Ook de bevestigingspunten voor het kniegewricht moest heel precies worden bepaald. Maar dit hele proces was in goede handen bij Rambabu en Santos. Toen de kunststof verhit moest worden om de koker te kunnen modelleren viel de stroom regelmatig uit en werd het proces een aantal keren vervelend onderbroken. Een generator voor de instrumentmakerij zou heel zinvol en deze vertragingen kunnen ondervangen.

Uiteindelijk was het ruwe model, na een onderbreking voor de chai, klaar en was het tijd voor de lunch.

De lunch werd weer gedoneerd en er was weer gebak.

Na de lunch was het weer tijd om even af te koelen.

Van de hitte werd ik zo moe en daarom moest ik regelmatig even gas terugnemen.

Vanaf 04.00 a.m. werd de temperatuur weer wat aanvaardbaarder en was het leuk om even over de Campus te struinen voor wat impressies. De logopediste had voor haar verjaardag bellenblaas gekregen en was hier “stiekem” op het dak van haar onderkomen bellen mee aan het blazen. Vanaf het dakterras van het guesthouse kon ik haar bespieden en toch op de foto zetten.

Weer een mooie dag.