31-03 nu echt afscheid nemen en naar huis

Maandag 3110-2025 nu echt afscheid nemen en naar huis.

Vanmorgen al heel vroeg kwamen Sharma en zijn vrouw koffiedrinken en alvast “tarvata kaluddam” zeggen en me een goede reis wensen. In Telugu hebben ze geen woord voor “goodbye” ze zeggen eigenlijk “tarvata kaluddam” als een soort wens en het betekent zoveel als “ik hoop je spoedig weer terug te zien of tot ziens”.

Sharma had een afspraak elders en zijn vrouw moest werken. Ze verrasten mij namens de Campus met een ingelijste foto, die volgens Sharma iets te groot was uitgevallen. Hij had deze uitgezocht omdat ik daar met mijn mooiste glimlach opstond. Het was een foto met hele bijzondere en warme herinneringen, kleurrijke memories aan het meebeleven en vieren van Holi op de Campus.

Het werd nog even puzzelen hoe de foto mee naar huis moest.,

Daarna kreeg ik van hun privé een kleine Ganesha, ter bescherming op mijn reis, maar ook omdat ze inmiddels ervaren hadden dat Ganesha mijn favoriete Hindoe god was.

Voor Sharma had ik een mooie versie van een to-do list gemaakt en deze alvast voor hem ingevuld,

Met o.a. aandacht om te relaxen, maar ook om tijd voor zijn familie en zichzelf te maken.

Bij het echte afscheid hield ik het echt even niet droog, ik had het zo leuk gehad op de Campus. We hadden zoveel leuke dingen samengedaan, we hadden over van alles en wat van gedachten gewisseld (waarbij we “to discus about” hadden vervangen door “to talk about”).

Er waren zoveel acties ondernomen en ik had zoveel waardering gekregen (van de staff, de leerlingen en de cliëntjes uit de outreach met hun families), bovendien had iedereen zo fantastisch en lief voor mij gezorgd. Camus voelt inmiddels een beetje als mijn tweede huis.

Gelukkig was het tot ziens (ik heb inmiddels mijn tickets geboekt om in oktober 2025 opnieuw een periode op de Campus door te brengen).

Vandaag was het einde van de vastenperiode Ramadan en had iedereen hier weer eens een vrije dag.

Alleen de klas 10 leerlingen en de keuken- en tuin staff waren nog op de Campus.

Ik ging nog even mijn kruidenbakjes (en die van Anne) vullen in de keuken en ik moest voortdurend tegen Laksmi zeggen dat ze niet te veel mee moesten geven.

Mijn spullen had ik vrij snel ingepakt, ik had zeker minder dan de 23 kg. in mij koffer.

Voordat ik naar de lunch ging, verscheen er ineens een grote auto voor het guesthouse. Sharma had een auto met airco geregeld om me naar het vliegveld te brengen, zodat ik comfortabel kon reizen en niet doorweekt van het zweet op het vliegveld aan zou komen.

Baskar zou mij weg gaan brengen en dit was de auto van zijn broer.

Ook tijdens de lunch hield ik het niet droog en zeker niet toen iedereen verbaasd over de tranen probeerde mij te troosten.

Nog even een vers bloemetje naar het beeld van Ganesha in het educational block gebracht voor een veilige reis.

Daarna snel omgekleed en de koffer dicht gemaakt. De sporttas, die ik eigenlijk achter had willen laten, ging toch weer mee terug (nu vol met tassen en de laptop) als handbagage.

Ik was klaar voor vertrek.

De heren (ook de broer van Baskar ging mee) waren erg verbaasd over de hoeveelheid bagage en vroegen: “is this all your luggage, madam?’

De broer legde nog even snel een hibiscus aan de voeten van het beeldje van Ganesha op het dashboard.

Natuurlijk wilde ik graag voorin zitten en dat was OK.

Na een stop bij de school kreeg nog een keertje bloemen en werd ik dit door een klein groepje uitgezwaaid.

Toen we wegreden blies Balaji nog een handkus naar mij (dat voor een jongen van 14!!), hij was en is echt zo blij met zijn nieuwe prothese.

De eerste stuk van de weg naar Vizag kon ik inmiddels ook wel al dromen. Baskar reed, hij is altijd heel vriendelijk en praat volop. Deze keer werden er voortdurend opmerkingen gemaakt vanaf de achterbank over de rijstijl van Baskar,. Ik kon die stijl wel waarderen. Baskar heeft een prachtige gulle lach, tot mijn verbazing lachte zijn broer precies hetzelfde De reis verliep voorspoedig naar Vizag. Na een hartelijk afscheid en “tot ziens in oktober” vertrok Baskar (nu als bijrijder) weer terug naar de Campus en ik ging inchecken.

Dat verliep gelukkig soepel en snel. Ik had 18,7 kg. ruimbagage en de handbagage werd niet gewogen. Door de goede zorg tijdens de vlucht waren we zonder dat ik het in de gaten had al aan het afdalen naar het vliegveld van Mumbai.

Nadat ik de koffer van de band had gehaald, moest ik naar International transfers. Ik was nog te vroeg om in te checken, gelukkig mocht ik wel alvast de vertrekhal waar ik een heerlijke ligstoel vond. Ik moest bijna 5 uur doorbrengen op het vliegveld, maar met mijn e-reader en allerlei pluimage aan vertrekkende passagiers om te observeren, vloog de tijd om.