meeting PPDI, illegaal in Indonesië

Vrijdag 2 augustus

Vergadering, illegaal in Indonesië

Eigenlijk stond er vandaag niets op het programma. Nick had een meeting met de leden van de PPDI, een organisatie die de regering adviseert over hun hulp aan mensen met een beperking. Als ik het leuk vond, mocht ik met hem mee. Natuurlijk was ik erg benieuwd. Rifki wachtte weer bij de supermarkt op ons, hij had Pak Yunus(de inventieve keverkweker) achterop. Na wat zoeken, ze waren verhuisd, nog meer en kleinere steegjes kwamen op de vergaderplek. De PPDI huldigt het principe dat je mensen geen vis moet geven, maar een hengel of een boot zodat ze zelf voor hun eten kunnen gaan zorgen. Zelfs zonder dat ik de taal begreep, voelde ik aan hoe gedreven deze mensen allemaal waren. Fazar al 30 jaar lid van de organisatie verzorgd trainingen voor blinde mensen om bezems te kunnen maken en zo hun de kans te geven om geld te kunnen gaan verdienen. Verder heeft hij altijd een slaapplaats en eten voor mensen (van ver) die in de stad moeten zijn voor bijv. een doktersbezoek. Pak Yunus is de inventieve man, altijd bezig om weer iets anders op te pakken en uit te zoeken, hij is een man die altijd kansen ziet.

Het was een geanimeerd gesprek, waarin veel gegevens uitgewisseld werden.

Thuis bood ik Nick nog en kopje koffie uit Sembulan aan. Op dat moment kreeg hij een vervelend telefoontje van Fitri. Bij binnenkomst in Indonesië kreeg ik maar een visum voor 30 dagen, deze online verlengd kunnen worden. Fitri had kennissen bij immigration en zou het voor mij regelen.

Ik had het de laste weken al divers malen gevraagd en steeds bevestigde ze dat haar vrienden het online zouden regelen voor IDR 50.000 (€35). Het telefoontje was eigenlijk voor mij, maar Fitri durfde mij niet te bellen.

We waren te laat !! met de verlenging, ik was al 3 dagen illegaal in Indonesië en ik moest nu IDR 3.500.000 (€195) betalen als boete en de voor de verlenging van het visum. Ik was echt heel erg boos, het was zonde van het geld (hier had ik zoveel mensen mee kunnen helpen) en het was niet nodig geweest. Ik had het ook via I-visum kunnen regelen, maar Fitri wilde het zelf doen. Nadat ik de ergste boosheid was afgezakt en ik gaf Nick aan dat ik vooral heel teleurgesteld was in Fitri was. Het was niet anders, het moest betaald worden. Om toch nog een beetje leuke avond te hebben, besloten we om naar Senggigi te gaan rijden om daar een lekker flesje wijn te gaan kopen. De volgende dag zou ik met Fitri naar een grote meeting van de stichting, maar ik vond dat we wat er gebeurd was vandaag nog uit moesten praten. Om 20.00 gingen we samen een kopje koffiedrinken op de berg met uitzicht op zee, maar ook op het strand. Fitri zat er erg mee en bood verschillende keren haar excuses. Het bedrag is voor de verlenging is hier een half hier een half maandloon. Ik gaf Fitri ook aan dat geen ATM machine was, dat het voor mij ook een tegenvaller in mijn vakantiebegroting is, die me dwingt tot keuzes. Ik had Fitri in principe beloofd dat als wij gingen duiken, dat zij op mijn kosten een intro-dive zou mogen maken, dat kan nu helaas niet meer doorgaan.