laatste huisbezoeken cliënten

Donderdag 15 augustus

Pak Sabar, Pak Ahmadi, Pak Masun, Ebu Hikmah en Pak Suminah

We begonnen vandaag al om 09.00. Nick haalde me op, want hij ging samen met Bokat (de man van Issi en de handyman van het ecobricks gebouw) mee naar Pak Sabar om te kijken of een betere rolplank voor hem konden gaan bedenken en maken. Ook Rifki en Fitri waren mee en met allen bedachten van alles en Pak Sabar dacht zelf ook heel goed mee. Terwijl Bokat steeds bedenkelijker begon te kijken. Plotseling kwam er nog een andere rolplank tevoorschijn en dat werd de basis voor wat er gemaakt zou gaan worden. Bokat had alleen een bouwrolmaat mee, niet echt handig om lichaamsmaten te meten. In het dorp was geen normale centimeterband, dus deden we het stukken rotan, toch wel inventief van ons. Voor Rifki was een beetje te veel gekakel door elkaar heen, dus knipte hij in de tussentijd even de nagels van Pak Sabar. De familie kijkt niet echt naar deze 2 mensen om, daarom is Rifki erg begaan met ze en geeft ze regelmatig wat meer aandacht en zorg. Uiteindelijk kwamen we gezamenlijk tot een ontwerp. Bokat vertrouwde helemaal op Nick: “teken jij het maar uit, dan maak ik het wel”. Nick ging naar huis om het in 3D uit te werken en wij gingen naar de volgende client. Ik ben benieuwd hoe het eindresultaat eruit gaat zien en of het voor Pak Sabar wat meer zelfstandige mobiliteit oplevert.

We volgden Rifki weer over smalle, kronkelige en steile weggetjes. Onderweg werd er eerst gestopt om de nodige snack in te slaan. Vervolgens moesten we ook nog op zoek naar een winkel waar ze centimeterbanden verkochten, zodat Fitri de exacte maten die we met het rotan bepaald hadden aan Nick door kon geven voor het 3 D tekening.

Ik had van Fitri info over Pak Ahmadi ontvangen: hij verkoopt en repareert allerlei elektrische apparaten waaronder telefoons en tv’s. Tot mijn verbazing kwamen we bij een privé islamitisch school uit, waar Pak Ahmadi koranlessen en invallessen bleek te geven, verder was hij verantwoordelijk voor het reilen en zeilen van de boardingschool. Ze hadden hier veel leerlingen van verder weg, omdat op deze school echte verdieping en het beter begrijpen van de teksten uit de Koran werd gedoceerd. Pak Ahmadi was geboren met een genetische afwijking: dwerggroei.

Hij was via bekenden op deze school terechtgekomen, vlgs hem ook omdat er onvoldoende docenten zijn. Zijn hobby blijft repareren van tv’s en telefoons. Tussen al gesprekken door maakte hij nog even een opmerking: “you have a really nice phone”. Heel bijzonder dat hier een opmerking over durfde te maken, meestal reageren de Indonesische niet zo direct. Hij functioneert op de school uitstekend en zijn leerlingen helpen hem als vanzelfsprekend met wat hij niet kan. Een voorbeeld van goede integratie binnen deze community. Later hoorde ik van Nick dat hij een broer van Edy was.

We waren inmiddels voorzien van koffie, water en warme snacks (een soort Bakso balletjes en gefrituurde groenten).

Het volgende bezoek was aan Pak Masun hier wilde ik een systeem maken, zodat hij niet steeds gestoord werd door de ongecontroleerde bewegingen van zijn rechterarm. Hij zou dan ook de schouderspieren rechts meer kunnen gaan ontspannen. Ik had twee mogelijkheden uitgedacht, 1 met klittenband en 1 met breed elastiek. Beide werden gemeten en we vertelden dat we er daarna mee naar Hikmah zouden gaan en dat Fitri beide in de komende week om te uit proberen af zou geven.

Voor de hand bedacht ik iets voor de nacht, om toch de hand wat meer open te kunnen krijgen, zodat deze beter verzorgbaar wordt en hopelijk smetten en infecties voorkomen kunnen worden. De bedoeling is dat hij een steeds dikker rolletje in zijn hand kan houden tijdens de nacht. Misschien dat het ooit lukt om zijn hand met gestrekte vingersop de bank naast hem te kunnen plaatsen. Hij is in elk gemotiveerd om het te gaan proberen. Nadat we onze koffie opgedronken hadden, konden we door naar Hikmah. Ze was blij verrast om ons alweer te zien en wilde het meteen voor ons naaien. We vertelden dat dit hoefde en dat Fitri ook eerst nog even grotere drukknopen langs kwam brengen.

Ik praatte nog een keer met haar over de naaimachine op de manier van: Als je geluk hebt en iets of iemand komt op je pad om je te helpen dan is dat vast voorbestemd en is het een goed idee om te hulp te accepteren. Ze had leuke tasjes gemaakt en ik nam er eentje mee (IDR 5000 € 0,30). Ze wilden geen geld, maar ik legde het gewoon voor haar neer. Toen ik vertelde dat ik volgende week verder zou reizen was ze erg geëmotioneerd en voorzag mijn van allerlei goede wensen voor de reis en de toekomst. Ik had het er ook een beetje moeilijk mee, ik wilde haar zo graag op een hoger plan krijgen met haar naaiwerk. Ik hoor van Fitri of Nick wel of ze uiteindelijk de hulp accepteert. Fitri heeft in elk geval beloofd om haar de komende weken af en toe even te bezoeken. En zal wat leuke stofjes, knoopjes en ritsjes voor haar gaan kopen en gaan brengen.

Het laatste bezoek was aan Pak Sumiah.

Hij had in 2013 een stroke gehad en was daarna zijn baan als beveiliger verloren en zijn vrouw had hem in de steek gelaten. Gelukkig heeft hij nog een zoon die een beetje naar hem omkijkt. Hij regeerde heel traag, maakte weinig oogcontact en vond het moeilijk om over zijn situatie te praten.

Hel triest zoals deze man geïsoleerd leeft. Hij zit regelmatig buiten op straat voor wat sociale contacten. In Nederland zou deze meneer in elk geval naar een dagopvang gaan, maar dat kennen ze hier niet. Rifki deed zijn best om de deze meneer wat moed in te spreken. Wat een trieste situatie om mijn huisbezoeken hier af te sluiten. Mijn handen jeuken hier steeds en ik had nog zoveel meer willen doen.

Ik hoop dat iedereen die dit leest in elk geval overtuigd is van het goede werk en effect van een stichting als Haparan Barun en misschien zelfs mee wil helpen, zodat ze nuttige werk hier kunnen blijven doen.

http://www.harapan-baru.com/about-us/ kijk even op hun site!

We waren om 16.30 thuis na deze lange intensieve dag.

Ik ging snel nog wat boodschapjes doen want we hadden om 19.00 een kaas en wijn avond bij mij thuis. Een soort fairwell party.

Nick had nog een heel klein stukje Nederlandse kaas over die ik in kleine blokjes sneed, verder had ik wat chipjes gekocht (allemaal met kaassmaak) en Fitri bracht kleine Indonesische hapjes mee.

Onder het genot van water, rosé en rode wijn was het tijd om allerlei leuke verhalen en voorvallen uit de voorgaande weken op te halen.

De conclusie was dat ik zeker nog een keer terug zou moeten gaan komen, dat houd ik in mijn achterhoofd.

Morgen hebben Fitri en ik een vrije dag en gaan we op een (toeristische) culturele tocht en naar een Indonesische cookingclass.