Swete foodmarkt, Lapangan Penujak, kookles

Vrijdag 16 augustus

Culturele tour Swete foodmarkt, Lapangan Penujak, cooking class

Voor vandaag had ik iets toeristisch uitgezocht: Indonesische kookles.

Heel toevallig zag ik dit, terwijl iets anders aan het opzoeken was. Wat me vooral aansprak was hoe prachtig gedecoreerd het eten werd geserveerd, nu kijken of het in het echt ook zo mooi eruit ziet. We zouden beginnen met een culturele tour naar een foodmarkt en een pottery village. 09.30 werden we opgehaald, maar Fitri was opgehouden door alle parades onderweg van Mataram naar mijn huis, dus ik ging alleen met Chris onderweg voor de culturele tour. Chris was van Griekse origine en woonde al 18 jaar in Indonesië. Hij had zich zijn hele leven bezighouden met onderzoek naar en modificatie van planten. Hij was gestopt met zijn oorspronkelijke werk en had nu een vrouw en dochter van 10 jaar. Hij hield van tuinieren en gaf ook lessen aan kinderen over het planten, het verzorgen en het onderhouden van een tuin. Zijn hobby was inmiddels uit de hand gelopen, doordat ze dagelijks kooklessen gaven met van alles vers uit zijn tuin.

Ook hadden ze 4 kamers waar je kon overnachten.

Het bleek dat ik alleen met hem onderweg ging. Ik mocht voorin gaan zitten en kreeg een complete privétour. We praatten over van alles en nog wat, terwijl we naar de eerste bestemming reden: Swete. Hier was een foodmarkt waar het vlgs. Chris geen oorlog was. Hij vertelde me van alles over alle groentes en fruit. En iedereen op de markt leek hem te kennen. Ze waren allemaal heel behulpzaam en wilden graag iets aan hem verkopen, maar hij had zo zijn vaste mensen waar hij altijd kocht. We kochten als ook een hoeveelheid kleine groen witte ronde aubergines, die had ik nog nooit geproefd, vlgs Chris kon je deze ongekookt in een salade eten. Als laatste kocht hij 50 kilo tomaten, want die waren nu goedkoop en hij wilde er tomatensaus voor de spaghetti van maken. We ontdekten dat we allebeide people of action waren en niet van de gebruikelijke bla.. bla ..of te wel veel overleggen en niets doen of heel vertraagd iets doen. Hier werd ook het idee geboren om Chris in connectie te brengen met Haparan Barun, hij wilde graag helpen om de gemeenschapstuin beter te laten functioneren en ook bood hij een gratis kookles aan voor de cliënten uit het handicaple programma van Haparan Barun.

De volgende stop was het dorp Lapangan Penujak, hier had hij de gemeenschap geholpen om met potten bakken hun geld te verdienen. Alles doen ze hier met de hand. Hij had hier ook een klein ziekenhuisje opgezet met hele basic zorg voor de mensen. Ook hier kenden ze hem weer allemaal.

Ik werd uitgenodigd om een potje te draaien en toen ik de eerste decoraties die niet goed gelukt vond uit ging wissen werd ik luid toegejuicht. Natuurlijk moest er bij deze mevrouw wel een kleinigheid gekocht worden. Ik kocht een zwarte vis voor IDR 20.000 (ongeveer €1).

Daarna gingen we na de locatie waar de kookles plaats zou vinden. Onderweg regelde Chris nog even strak allerlei organisatorische zaken. Hij was duidelijk de baas.

Bij zijn huis aangekomen zag ik de scooter van Fitri al staan. We waren met een gezelschap van 6 personen: een stelletje uit Zwitserland, een stelletje uit Frankrijk en Fitri en ik.

We begonnen met een magisch welkomstdrankje, water met de bloemen van de vlinderboon. Het water werd door toevoegen van de bloemen eerst blauw en heel magisch na wat limoen paars. Het smaakte heerlijk verfrissend.

Toen kregen we allemaal een hoed om ons te beschermen tegen de zon, terwijl we een rondleiding door de prachtige en zo goed verzorgde tuin kregen. De grote passie van Chris. Zijn laatste succes was dat hij papaja en mango in 1 vrucht kan kunnen combineren, helaas konden we deze interessante combinatie niet proeven, de vruchten waren nog niet goed rijp.

Na een fotosessie begon de kookles. Alles werd met natuurlijke ingrediënten bereid, zonder gebruik van blenders, alles gebeurde met de hand. Ook het vermalen van de kruiden, hard werk, maar als het te moeilijk werd. Kreeg je hulp van 1 van de mannen.

We bereiden een 7-tal gerechten, die we later in prachtig gedecoreerde schalen kregen opgediend.

Wat een ervaring om in zo’n prachtige omgeving, op een authentieke wijze met al die verse groentes te mogen werken. En het eten smaakte ook nog heerlijk. Natuurlijk konden we lang niet alles op.

We bleven nog even napraten en ik kreeg een dikke knuffel, waarna ik door zijn taxichauffeur naar huis werd gebracht. Ik moest beloven om terug te komen en dan in 1 van zijn hotelkamers te overnachten.

Omdat mijn koelkast het inmiddels ook had opgegeven, gaf ik het ingepakte eten aan de mensen van de security, ze moesten nog een hele nacht werken en ze zijn altijd zo vriendelijk en behulpzaam.

Het eten werd met grote dank ontvangen.