Climbing the Bridge to the summit

Donderdag 22 augustus Bridge Climbing to the summit

Vanmorgen eerst tijd genomen om de blogs bij te werken, foto’s te bewerken en de foto’s in de goede volgorde op de blog zetten.

Om 14.15 zou ik opgehaald worden door een Uber, het was de eerste keer dat ik dit zelf geregeld heb. Ik werd opgehaald door George een vriendelijke man die wel zin had in een gezellig praatje. Hij vond mij heel “brave” dat ik de brug ging beklimmen, hij zou het niet durven, hij had hoogte vrees. Ik was veel te vroeg en liep nog even rond in de omgeving van het gebouw van Bridge Climbing. Het leverde nog wat mooie plaatjes op.Rond 16.15 werden we binnengeroepen. We waren met zijn veertienen uit allerlei verschillende landen: Zuid-Korea, Ierland, Hongkong, UK en ik als enige uit Nederland. Als eerste werd er gecontroleerd of je geen te hoog alcoholpercentage had. Daarna kreeg je eerst je klimsuit, waaraan allerlei accessoires en uitrustingstukken werden bevestigd. Alles moest vastgeklikt of gezekerd zijn, want als er iets naar beneden viel op de weg, mochten ze minstens een week niet meer klimmen. Brillen gingen vast aan een touwtje. Horloges, telefoons en camera’s moesten worden opgeborgen in een kluisje. We kregen een hoofdlicht (om onze nek) en een windstopper (aangeklikt aan de achterzijde van de klimsuit) mee, omdat het donker en koud zou worden. En natuurlijk een zender en koptelefoon om de informatie van Henry te kunnen volgen. Nadat we door de metaaldetector waren gegaan, was het tijd om trappen op en trappen af te gaan oefenen terwijl de zekeringslijn goed mee moest lopen.En toen gingen we echt de brug op. Ik ging als laatste, omdat ik waarschijnlijk toch de langzaamste was. Eerst liepen we een stuk rechtdoor, daarna door hele nauwe gangetjes met hoge opstappen, waarbij je uit moest kijken dat je niet je hoofd of iets anders stootte. Daarna volgden hele steile trappen met allerlei vreemde bochten. Er mocht maar 1 iemand tegelijk op de trap en dat werd door extra medewerkers strak in de gaten gehouden. Na deze trappen liepen we geleidelijke, langzaamaan steeds hoger de brug op. Ondertussen genietend van de prachtige uitzichten bij zonsondergang. Het was zo helder dat we zelfs de contouren van de Blue Mountain konden zien. Onderweg werden er door Henry, onze begeleider, op vaste locaties foto’s gemaakt.

Ook hier alles gezekerd en goed vastgezet. Op de top had ik toch wel even het gevoel: I did it !! en hiervan werd een korte video-opname van gemaakt. Bij de 2 vlaggen (de Australische vlag en de vlag van de Aboriginal) hadden we nog even extra tijd om van het uitzicht te genieten, voordat we weer naar beneden af gingen dalen. Het enige wat mistte was een glas bubbeltjes om het bereiken van de top te vieren. Met alle zekerheid voorwaarden was dit niet mogelijk. Het was oppassen bij het teruglopen, de treden liepen makkelijker op dan af. De steile ladders naar beneden zaten nu helemaal aan de buitenkant van de brug, gewoon rustig en stap voor stap afdalen was het motto. Zonder ongelukken kwamen we allemaal weer veilig aan in het Bridge Climbing gebouw. Waar we alle spullen ook weer heel gestructureerd af en uit deden. We kregen allemaal een climbers certificate. De gemaakte foto’s konden we als digitaal bestand kopen en downloaden, zodat we nog meerder malen meer na konden genieten van de prachtige uitzichten.

Wat weer een fantastische dag en wat een indrukwekkende belevenis om de top van de brug te bereiken met zulke prachtige vergezichten.