Donderdag 18 oktober Yogyokarta ochtend : Kraton

We kregen vanmorgen sterke zwarte koffie, rijst met allerlei zoet vlees , mango en meloen als ontbijt. Het smaakte veel beter dan het er uit zag.(Herman zou hier nog veel kunnen verbeteren aan de presentatie)
Met de taxi gingen we naar kraton (het paleis van de Sultan) waar het erg druk was met allemaal bezoekende scholen. We hadden inmiddels geleerd om nee tegen foto’s met locals te zeggen en onze nieuwste antwoord was 1.000.000 rpts. (ong. 10 euro), dat vonden ze wel een goede grap, maar ze wilde niet meer met ons op de foto.
We werden rondgeleid door een aardige Indonesische dame, die ons veel wetenswaardigheden over de sultan en zijn paleis vertelde. De sultan is eigenlijk de koning van Jogja en wordt gewoon sultaan X genoemd, hij woont nog in dit paleis. Hij heeft 5 dochters, waarvan er 1 nog niet getrouwd is en de gids vond dat zowel Peter als Eric wel geschikte kandidaten konden zijn.
In het paleis waren er allerlei invloeden in het interieur te zien uit verschillende landen o.a. delfts blauw porselein uit Holland, groen porselein uit China, marmer uit Italië enz.
De sultan heeft een heel leger van bewakers, die de ene dag bidden en de andere dag muziek maken in het gamelan orkest. Verder zijn er danseressen, zangers en zangeressen in zijn dienst en vrouwen die zorgen voor het koken en het voorbereiden van offerandes. Deze banen gaan over van moeder op dochter en van vader op zoon, onze gids wordt t.z.t. verantwoordelijk voor koken en het offeren aan de goden.
Het gamelan orkest speelde voortdurend, onvoorstelbaar dat er voor zo’n kakafonie van klanken bladmuziek gevolgd werd, vooral de meneer met de gong die af en toe vol overgave mocht slaan was erg grappig.
Er volgde nog een dansvoorstelling, waar we door de gids op de eerste rij werden gezet om vooral goed te kunnen kijken.
Daarna gingen over het pleintje met allerlei stalletjes op zoek naar een taxi, we werden aangehouden door een meneer die vertelde dat het batikmuseum bij de entree inbegrepen was, we trapten er in want natuurlijk was het zijn eigen toko, van waaruit hij batik wilde verkopen.
We liepen richting de enige grote straat die straat die er was. Deze was vol auto’s, natuurlijk hordes scooters en fietstaxi’s. De local die we weg vroegen, terwijl we over wilden steken, voorzag ons van allerlei lokale info. We wilden naar Malioboro voor goede koffie en natuurlijk WIFI, maar hij vond dat we eerst naar een tentje genaamd “369” moesten en daarna batik kijken bij Novo Batik Center.
Hij sprak de prijs af met de fietstaxi’s en zo verdwenen wij naar een dubieus tentje waar we wat aten en dronken (5000 rpts. per fietstaxi, waarvan de ene 5000 bij aankomst door de restauranteigenaar werd betaald). Een mooie ervaring, we zaten nu op ooghoogte tussen alle links en rechts om ons heen manoeuvrerende scooters (nog angstaanjagender dan als je in een taxi zit), deze mensen hebben wel durf en spelen in principe voortdurend met hun leven.
Na het eten werden we bij het batikcenter gebracht, waar ik 2 prachtige batiks kocht (1 met giraffen en olifanten met mijn favoriete kleur limegroen, 1 als een collage vol met fietsers en andere bezige Javanen).
Omdat het niet lukt om een redelijk prijsafspraak met de fietstaxi’s te maken gingen we maar weer met de taxi naar Malioboro, een groot modern winkelcentrum, waar ze allerlei soorten koffie hadden, maar wat minstens zo belangrijk was een goede WIFI verbinding, per slot van rekening moet de jeugd contact via het world wide web houden.
We besloten naar het hotel terug te gaan en een taxi te regelen om aan het strand te gaan eten.