Dinsdag 16 augustus

Vanmorgen alleen 05.30 een kopje koffie voordat we om 05.45 vertrokken voor een jeepsafari naar het 20.000 merengebied in de jungle , waar we een picknick gingen houden. We reden direct het dorp uit door een prachtig landschap vol verzadigd groene rijstvelden met in sferisch perspectief de bergen in prachtige blauwtinten op de achtergrond.
Er was van alles te zien: prachtige vergezichten, kleurrijke mensen en verschillende dieren (herten, apen, ijsvogeltjes, krokodillen en wilde zwijnen). Ik mocht van Natalie haar fototoestel lenen om toch wat foto’s te kunnen maken. De picknick plaats was geweldig, het Engelse woord “awesome “ omschrijft het nog beter. We genoten van het uitzicht totdat 2 busjes vol lawaaierige Chinezen arriveerden, die allemaal voor het meer op de foto wilden. Gelukkig gingen zij hun ontbijt ergens verderop opeten.
Na de lunch gingen we kijken bij de badende olifanten bij de rivier. Ook hier was het ze weer gelukt om er een toeristisch spektakel van te maken, tegen betaling mocht je op een olifant zitten en werd je natgespoten door de olifant. Gelukkig waren er ook nog olifanten die gewoon lekker aan het baden waren. Heel grappig om te zien hoe ze hun kop onder water stopten en hun slurf net iets boven water bleef om nog adem te kunnen halen.
Daarna beleefden ik mijn meest angstige avontuur van de vakantie. We gingen de officiële melding doen van het ongeval bij de toeristen politie. De manager bracht mij achterop zijn motor naar het kantoor. Van links naar rechts zigzaggend rijdend over de modderige wegen met veel gaten en af en toe zelfs alleen maar losse stenen gingen we op weg. Ondertussen meende hij me ook nog een rondleiding te moeten geven. Hij gebaarde druk waar de nieuwe school gebouwd werd en wees ook uitgebreid aan waar het oogziekenhuis was. Ik had liever gehad dat hij 2 handen aan zijn stuur had gehouden. We kwamen ongedeerd aan bij de toeristen politie. Het was een bureaucratisch maar vriendelijk gebeuren en alles moest weer opnieuw op een juist formulier worden ingevuld. Ze vertelden dat het 7-8 dagen zou duren voordat de officiële melding binnen zou zijn. Toen ik zei dat ik graag geregeld wilde hebben voordat naar huis gingen, beloofde hij zijn best te doen. De terugweg op de motor was minstens zo spannend als de heenweg. Toen de manager hoorde dat ik mijn motorrijbewijs had, vroeg hij of ik ook even wilde rijden, dat vond ik helemaal geen goed idee. Na een koffiestop in het drop gingen we weer terug naar het hotel. Om 16.30 was onzs laatste programmapunt: birdwatching. Gewapend met een geleende verrekijker gingen we op weg. De gids had nu een vogelboek met plaatjes meegenomen, zodat we ook in kleur de vogels konden zien. Doordat de lucht erg dreigend was en er gerommel te horen was gingen we rechtstreeks terug naar het hotel. Morgen splitst de groep: de vrouwen vliegen terug naar Kathmandu en de mannen gaan met de bus.
Omdat ik inmiddels onze vliegtijd wist had ik contact opgenomen met een Rotary Club in Kathmandu en ze hadden geantwoord dat ik hartelijk welkom was op hun meeting.