2019-08-10 naar de gouden rots

Vanmorgen eerst wat noodzakelijke spullen in mijn nieuwe Birmese weekendtas gepakt, het leek me niet handig om met een grote koffer te reizen. Ik kom terug in hetzelfde hotel, dus mijn koffer hier in bewaring gegeven. Terwijl ik dit aan het regelen was werd ik aangesproken door een slanke vriendelijke jongedame, ze zei: “ik ving op dat u naar de gouden rots gaat, dan ben ik uw gids Che Ry”. Toen de auto voorreed bleek dezelfde chauffeur die me van het vliegveld had gehaald onze chauffeur voor de komende 2 dagen te zijn, hij is dus terecht.
Voordat we onderweg gingen moest er eerst nog donatie gedaan worden voor een goede en veilige reis, gewapend met gezegende bloemen op de gril van de auto gingen we vol vertrouwen onderweg.
We reden eerst Yangon uit en daarna richting Bago, de nog oudere hoofdstad van Myanmar (hier noemen ze het land geen Birma, dit was namelijk de naam die Engelse aan het land hadden gegeven). Onderweg wisselden we allerlei wetenswaardigheden uit. Toen de gids het verhaal van ineens opgeloste chauffeur vertelde, moest hij hartelijk lachen. In Bago bezochten we een klooster
waar de monniken om 11.00 na hun ochtendstudie in een lange rij naar de eetzaal gingen voor hun
2e maaltijd van de dag. Honderden pelgrims stonden opgesteld om rijst, andere etenswaren, maar
ook schriften en pennen te doneren. We mochten foto’s nemen tot ze in de eetzaal aan hun eten gingen beginnen. De kleinere monnikjes hadden nog minder strikte regels en hadden veel lol, verder zaten ze vol interesse bij elkaar te kijken wat ze allemaal als donatie hadden gekregen. Net buiten Bago was het heel groen met veel rijstvelden, maar er waren ook grote gebieden met rubberbomen. We reden door allerlei kleurrijke dorpjes en stadjes. Toen we over een grote brug de Mone State inreden werd het gebied gelijk heuvelachtiger. We bezochten hier de nieuwe zittende boeddha van 16 meter hoog, natuurlijk boven op een berg, zodat hij door iedereen gezien kon worden.
Ondertussen begon het steeds meer te regenen.
Om naar de gouden rots te gaan moesten we in het basiskamp in Kyaikhtiyo overstappen in een vrachtwagen/truck, er was voor zitplaats voor 42 personen (gerekend naar de maat van de lokale bewoners). En de truck vertrok niet voordat het juiste aantal in de truck was gepropt. Hier kwam ik de eerste Nederlandse toeristen tegen, 3 vriendinnen die samen op reis waren. We kochten in de truck een grote plastic zak voor mijn tas en een blauwe en groene poncho voor de kou (wind ) maar later bleken deze tijdens de verder tocht zeker niet overbodig en ook goed van te pas te komen voor de stromende regen. Onze chauffeur reed als een idioot de berg op, het leek wel of we in een achtbaan zaten. Onderweg werd het weer steeds slechter en het zicht steeds minder, helaas. Boven op het eindstation aangekomen waaide het ontzettend en het goot van de regen. We waren blij dat we deze wilde rit hadden overleefd. We brachten eerst onze spullen naar ons hotel, hier werden we verwelkomd met een kop hete groen Myanmar thee, heerlijk.
Daarna gingen we gehuld in onze poncho naar de gouden rots. Het was er door de regen zo glad geworden dat we ons schuifelend moesten verplaatsen, steeds oppassend voor extra glibberige stukken. Volgens de overlevering gaf Boeddha een haar aan een kluizenaar, deze bracht dit op zijn beurt naar de koning met de wens dat dit haartje verwerkt zou worden in een naar zijn hoofd gevormde rots. Samen vonden ze de perfecte locatie voor het bouwen van de gouden rots en de pagode bij de Kyaikthiyo berg. Deze haar van Boeddha (als relikwie in de pagode bovenop de rots) zou er voor zorgen dat de rots niet naar beneden zou vallen. Tot nu toe blijft de gouden rots ondanks alle aardbevingen en extreme weersomstandigheden op zijn plaats, verbazingwekkend.
Ondanks het slechte zicht was het heel indrukwekkend en door de wolken heel magisch.
We kwamen als een stel verzopen katten aan in het hotel, waar we een heerlijk warme douche en namen en onze droge kleren aantrokken.
Mijn kamer in het mountain view hotel lag 3 etages lager dan de ontvangsthal en de eetzaal. De gang naar beneden hing vol met allerlei grote motten, deze waren mooi gekleurd als ze vlogen.
Om 19.00 genoot ik samen met mijn gids van een heerlijke maaltijd.
Morgen om 06.00 spraken we weer af met 2 mogelijkheden:
een nieuw bezoek aan de gouden rots bij zonsopgang en daarna ontbijten of ontbijten en daarna de vroeg truck terug naar het basiskamp proberen te halen.