grote meeting met cliënten

Zaterdag 3 augustus

Grote meeting cliënten stichting

De meeting vindt vandaag plaatst bij het winkeltje aan het strand van 1 van de cliënten.

Eerst gingen we nog even kijken bij een supergrote souvenir shop, omdat ik hier graag een sweatshirt met een leuke tekst wilde kopen. Hier hadden we ze ook weer allemaal dezelfde souvenirs als overal ter wereld, maar nu met Lombok erop. Wel hadden ze hier leuke sieraden met natuur, gekweekte of zwarte parels. Nog geen goed idee om te kopen, ze moeten dan nog ruim 5 maanden mee in de koffer.

Toen we aankwamen bij de meeting waren er al veel cliënten aanwezig en werden we door iedereen vriendelijk begroet. Hier zie je mensen rondlopen met ziektebeelden de we in Nederland alleen maar in studieboeken zien. Verschillende mensen waren ernstig vergroeid en hadden grote bochels (gibussen) er was een vrouw zonder armen, een meneer zonder handen, verschillende halfzijdig verlamde mensen, mensen met beenamputaties en mensen met ernstige contacturen en verdere neurologische restverschijnselen (hier noemen ze dat allemaal Polio). Deze meetings zijn om de cliënten uit hun sociale isolement te halen en natuurlijk ook een beetje voor het Lourdes effect.

De opzet lukte fantastisch er werden over en weer grapjes gemaakt en ze hadden samen veel plezier.

Er werd gezamenlijk gegeten. Ze eten hier normaal gesproken met de rechterhand, maar degene zonder armen en die zonder handen kregen net als ik een lepel. Ongemerkt werd er door anderen even geholpen om bijvoorbeeld even en vis te fileren of even iets aan te geven. En natuurlijk werden er veel nieuwtjes uitgewisseld. Er waren een heleboel cliënten bij, waar we al op bezoek waren geweest.

Het water verkleurde op een gegeven moment helemaal roze, dus ik liep even als toerist over het strand. Terug wilde ik over weggetje door het dorp, maar ik sprintte snel terug naar het strand, omdat het zand zo heet was, dat mijn voeten begonnen te verbranden (mijn slippers lagen nog bij de meeting plek).

Door iedereen uitgezwaaid vertrokken we weer naar huis, maar niet nadat we even foto’s van de veel te grote en slecht functionerende rolstoel van Dakyah hadden gemaakt. Maandag gaan we kijken of we iets beters voor haar in gang kunnen gaan zetten.