Zaterdag 20 oktober van Jogja naar Bromo

Om 06.45 stond ons vervoer naar de Bromo vulkaan klaar. We bleken een chauffeur en een gids te hebben. De planning was om voor de zonsondergang bij de Bromvulkaan aan te komen.
Voor Peter begon de dag slecht: hoofdpijn, buikkrampen en diarree, maar hij moest mee. Gelukkig knapte hij in de loop van de dag dankzij een paar panadol en immodiumpillen weer op.
Het was een enorme lange rit, die alleen werd onderbroken door een bezoek aan de kraton van Solo.
Waar we onze schoenen uit moesten doen wom met blote voeten of sokken over het overal liggende marmer te mogen lopen.
Tijdens de lunchpauze werd Eric ook ziek: eerst koorts, daarna extreme koude rillingen, buikloop en licht in het hoofd, maar ook hij moest voorzien van de nodige medicatie verder mee.
We reden bijna voortdurend door drukke en minder drukke straten, maar af en toe was er ook een glimp van een rijstveld en groen doorkijkje.
We hadden eigenlijk geen idee waarom dat de gids mee was, hij sprak minimaal Engels en bij de kraton liet het gidsen aan een lokale gids over, verder sliep hij voortdurend.
In de loop van de middag bleek al dat we pas in het donker aan zouden komen, geen zonsondergang bij de Bromo dus. Het laatste stuk ging via haarspeldbochten omhoog tot het uitvalskamp voor de tocht van morgen. De jongens kregen flash backs van vroegere ritten naar wintersport bestemmingen.
Boven aangekomen was het wel fris, iedereen was gekleed in dikke mutsen, sjaals en had handschoenen aan, wij vonden de temperatuur wel meevallen,
Hier waren de locals stug en zeker niet vriendelijk, dat het bergbewoners waren in moeilijke omstandigheden bleek ook uit hun gedrag.
Onze kamer was erg basic, 3 bedden (wel meer een warm dekbed) en verder niets. Voor Eric maakte het niet uit, hij was blij dat hij in een bed kon gaan liggen.
We besloten maar op tijd te gaan slapen, want we moesten de volgende dag om 04.00 vertrekken om de zonsopgang mee te kunnen beleven.