op bezoek bij Hikmah

Dinsdag 9 juli

Op bezoek bij Hikmah

Vandaag gingen we op bezoek bij een aantal cliënten die gebruik maken of betrokken zijn bij de micro-kredieten. Mensen met een beperking zijn hier echte outcasts, eigenlijk vindt de regering dat ze niet bestaan en ze krijgen dan ook geen enkele ondersteuning. Haparan Barun probeert via dorpsoudsten en via-via in contact te komen met deze mensen om te kijken of ze hulp nodig hebben en zo ja, welke hulp en ondersteuning er gegeven kan worden. We werden vandaag vergezeld door Eddie, een van degene die voor de intakes van deze mensen zorgt. De intake wordt daarna in het team van Haparan Barun besproken en dan volgt een traject waarin de client 6 maanden begeleid wordt. De ondersteuning kan financieel (lening) zijn, maar ook hulpmiddelen of inzet van fysiotherapie. Verder helpen ze de cliënten met de opzet van een eigen bedrijfje, zodat ze in hun eigen levensonderhoud kunnen gaan voorzien.

Fitra had onderweg weer een ontmoetingsplek afgesproken met Eddie. Als eerste gingen we op bezoek bij Hikmah (zij wordt gesponsord door een lid van RC Bergh). We werden ook hier weer gastvrij ontvangen met koffie en een snack. De communicatie was een beetje improviseren, Hikmah en Eddie spraken alleen Indonesisch, dus er moest veel vertaald worden. Tot mijn verbazing is de vertaling van Engels naar Indonesisch altijd erg lang en uitgebreid. Omdat Hikmahs moeder ziek is, kunnen ze samen geen lokale snacks meer fabriceren en hiermee naar de markt gaan. Op dit moment heeft Hikmah met hulp van Haparan Barun een klein naaiateliertje waar ze kleren vermaakt, maar waar ze ook van oude kleren nieuwe dingen bijv. kinderkleren, beursjes maakt.

Ze heeft 3 naaimachines:

·een lockmachine die goed onderhouden is en goed functioneert,

·de andere 2 naaimachine zijn ernstig beschadigd tijdens de grote aardbeving (3 jaar geleden), zodat ze niet meer machinaal kan borduren en geen knoopsgaten meer kan maken met de machine.

Dus moet ze nu veel met de hand moet doen, een beter functionerende naaimachine zou haar werken veel makkelijker maken en ze zou dan ook ander dingen kunnen gaan maken en grotere opdrachten (bijv. schooluniformen) aan kunnen nemen.

We kregen een rondleiding door het dorp, waar we o.a. een meneer bezochten die mooie kunstwerken op muren maakt.

We kregen les van lokale dames om de natuurlijke verpakking (van bananenblad) voor snacks te maken. Het laatste viel nog niet mee, maar de dames vertelden dat zij ook allemaal minstens een week hadden moeten oefenen om het onder de knie te krijgen.Daarna namen we afscheid van Hikmah en beloofden we haar dat we nog een keertje terug zouden komen.

Vervolgens gingen we op bezoek bij atelier Rembrandt. De schilder was een microkrediet aangeboden, maar hij had inmiddels met zijn werk voldoende inkomen en heeft aangegeven dat het beter was om hiermee anderen mensen te ondersteunen, wel wilde hij graag dat gasten van Haparan Barun in zijn atelier kwamen kijken. Hij maakte allemaal prachtige grote schilderijen vnl. met taferelen die toeristen aanspreken en wilden kopen. Ook hier weer koffie met snack en later nog ontzettend lekkere zoete watermeloen. We hadden een geanimeerd gesprek over van alles en nog wat. En we maakten kennis met zijn moeder, zijn vrouw en zijn zoontje Rembrandt. Hier krijgen de kinderen een naam met een wens voor de toekomst. Rembrandt is al uitermate geïnteresseerd in schilderen en zoekt tijdens de uitstapjes altijd platte stenen die hij daarna (niet onverdienstelijk) onder begeleiding van zijn vader beschilderd.

Daarna moesten we nog terug naar Haparan Barun om met de papadoes (dorpsoudste) het schema van de af te leggen bezoeken en activiteiten te overleggen. We gingen op een van de centraal gelegen verhoging zitten en kregen eerst een soort chips Jackfruit/broodvrucht en vrijwel direct daarna werden we getrakteerd op roedjak (hier verse groene mango, die je in een ontzettend spicy sausje moest dopen. Heel was het om te zien dat de dorpsjeugd de centrale plaats bij de stichting gebruikt om te chillen, te kaarten en met elkaar lol te hebben.

Papadoes was erg druk en liet nogal op zich wachten. Het begon te regen, zodat we besloten om maar niet langer te wachten en naar huis te gaan. Onderweg werd de regen zo heftig, dat we in een soort hutje op een rijstveld moesten gaan schuilen. Het is hier eigenlijk het droge seizoen, maar als je naar al die groene velden kijkt, moet het toch regelmatig een keertje regenen.

Morgen gaan we iets eerder naar de speelleer groep om de ruimte iets meer in hoekjes met speelgoed te verdelen.