op bezoek bij Syareah en Rohani

Dinsdag 23 juli

Bezoek aan Syareah en Rohani

Vandaag voor het eerst mee naar cliënten van het micro loans en handycaple project.

Mensen met een handicap worden hier vaak erg gepest ,niet geaccepteerd en ze zijn vaak de outcast van het dorp. Vaak weet de regering niet eens dat deze mensen bestaan of ze willen het niet weten. Ze zijn vaak helemaal niet ingeschreven bij de regering en hebben dan ook geen recht op een uitkering (voor zover die hier bestaan) of gezondheidszorg.

Om 09.30 kwam Fitri mij ophalen en zij had met Rifki een plek voor de ontmoeting afgesproken (altijd bij een van de vele supermarktjes, wrs omdat je daar makkelijk kunt parkeren).

We kwamen terecht bij een wat ouder echtpaar (hier achter in de vijftig, begin zestig), die beide getroffen waren door een stroke. Bij hem was zijn gedrag als gevolg hiervan dusdanig veranderd dat hij emotioneel was en voortdurend moest huilen. Syareah zijn vrouw had een hemiplegie links. Via het programma waren ze begonnen met verkoop van siervisjes. De handel liep eerst heel goed, totdat de buurman aan de overkant het ook ging doen en het veel grootser aan ging pakken. Ook werd het, door hun afnemende mobiliteit (de man kon geen scooter meer rijden), voor hun steeds moeilijker om met hun handel naar marktjes of parkjes te gaan. Ze zijn nu financieel volledig afhankelijk geworden van hun dochter. Doordat mensen in kleine steegjes wonen en het verkeer hier hectisch is zijn scootmobiels hier niet praktisch en bovendien niet te betalen. Na wat vragen bleek dat ze totaal geen inzicht hadden in hun ziekte, inlichting hierover hadden ze niet gehad. Een keer maand gaan ze naar een public health centre voor controle van de bloedruk en voor vitamines. En fysiotherapie krijgen ze ook niet of nauwelijks (max. 3 sessies). Na wat praktisch oefeninstructie, verliet ik met een bezwaard gemoed deze mensen. Dit soort situaties gaan je niet in de koude kleren zitten en zo jammer dat je niet daadwerkelijk meer voor ze kan doen.

Rohani de volgende cliënte bereikten we na een rit door allerlei kleine straatjes, onverharde wegen en supernauwe “fietspaden” waar ook je ook nog tegenliggers tegenkwamen. We hadden afgesproken dat we een koffiestop zouden houden en ineens stopten we bij een kleine toko midden in de bocht van het fietspad. Het bleek het winkeltje van Rohani te zijn die ze m.b.v. een krediet en met hulp van haar familie had gebouwd. Het winkeltje draaide heel goed en iedere keer als ze geld overhad breidde ze haar assortiment uit. Nu vnl. snoep, instantkoffie, snacks (ze snacken hier wat af) olie (voor bakken en braden) en kinderspeelgoed. Ze had elke dag wat geld apart gelegd, zodat ze voor zichzelf een mobiele telefoon had kunnen kopen.

Ze is nu onafhankelijk, omdat ze haar eigen inkomen kan verdienen en wordt daardoor ook beter geaccepteerd in haar dorp. Een mooi voorbeeld van wat je met het programma kunt bereiken.

Het programma belegd ook regelmatig meetings waar de cliënten elkaar kunnen ontmoeten en elkaar met raad en daad kunnen helpen.

We sloten de dag af met een gezamenlijke bakso in het eettentje bij mij op het pleintje, terwijl we de dag nog eens met elkaar doornamen. Allerlei vragen werden er aan elkaar gesteld om elkaar beter te leren kennen.

Respect voor het programma en natuurlijk voor zo’n natuurtalent als Rifki die deze mensen bezoekt, ondersteund en stimuleert.