Delhi naar Campus Challenge

Woensdag 18-09-2024 van Delhi naar Vishakhapatnam (Vizag)

Om 02.45 a.m. stond ik weer helemaal klaar voor het vervolg van de reis voor de receptie van het hotel om een taxi te bestellen.

Omdat het pinnen gisteren op het vliegveld niet was gelukt, wisselde ik eerst wat Amerikaanse dollars om in Indian Roepie.

Ik dacht dat wel even zou moeten wachten op een taxi, zeker in dit gedeelte van de stad.

Wat schetste mijn verbazing een meneer die op de bank in de ruimte bij de receptie lag te slapen werd luidruchtig gewekt en hij bleek mijn taxichauffeur te zijn. Na een reguliere taxi, een tuk-tuk werd ik nu verplaatst in zwart minibusje met groene streep, nu nog een fiets taxi.

Ik werd keurig afgezet bij terminal 2 domestic departures, net als gisteren was er overal bewaking (soldaten met geweren in aanslag) en werden alle mensen die in of uit het vliegveld wilden streng gecontroleerd, ook weer door mensen uit het leger.

Bij de security check moest echt mijn hele rugzak van boven tot onder worden uitgepakt en alles moesten worden open gemaakt. Gelukkig was het allemaal OK, behalve met dat ik een aantal batterijen armer werd, kon ik verder naar de gate.

Onderweg had nog wel een beetje twijfels over dit nieuwe avontuur, wilde ik dit eigenlijk nog wel of

was het na de superleuke tijd in Vanuatu genoeg.

We gingen bij het boarden met een bus naar het vliegtuig en op onze bus stond een volledig andere naam Hyderabad. Ik kon niet meer uit de bus, maar bij de ingang van het vliegtuig controleren ze de instapkaart altijd nog een keer. Het was dus wel de goede bus alleen stond er een verkeerde bestemming op.

Na een korte vlucht met Indigo i.p.v. Quantas (vergeleken met al de voorgaande dagen) landde ik op het vliegveld van Vishakhapatnam. Ik had ’s morgens mijn whatsapp en mail niet gecheckt en zag nu dat er een boodschap was van de Mr. Sharma, de director van Campus Challenge. Ondanks dat ze hadden gezegd dat ze me op zouden halen en met een bord bij de uitgang zouden staan, was er niemand om me op te halen. Zou ik rechtsomkeert gaan? Ik had wel een telefoonnummer en een aardige meneer nam even contact op met Mr. Sharma. Een poosje later kwam dezelfde aardige meneer me ophalen om naar een soort afhaalzone/ parkeerplaats te gaan. Daar verscheen de auto van Campus Challenge en met verontschuldigingen ze dat het vluchtnummer niet hadden geweten lieten ze nog even zien dat ze wel een bord met mijn naam hadden gemaakt, werd ik door 1 van de boardmembers hartelijk welkom geheten en begroet met een bosje rozen. En daarna maakte ik live kennis met Mr. Sharma, we hadden elkaar vorige week al even per ZOOM gesproken. We moesten nog 1,5 uur rijden naar de campus, zodat ik onderweg tijd had om van alles en nog wat te vragen over de komende tijd. We reden eerst een hele tijd door stedelijk gebied met druk verkeer, maar langzamerhand werd het de omgeving groener en het verkeer rustiger. Bij de afslag van de snelweg vertelde Mr. Sharma trots dat er verkeersbord stond met de richtingsaanduiding naar Campus Challenge.

We werden door de security begroet (hij salueerde voor ons!).

De auto stopte voor de ingang van de school en ik was helemaal overdonderd door het feit dat alle kinderen en personeel keurig stonden opgesteld om mij te hartelijk te begroeten: “welcome, madame” zowel in gesproken taal als in handgebaren. IK kreeg hier ook bloemen aangeboden door 3 kinderen, ik leek wel de koningin die op bezoek kwam (niet echt iets voor mij zo in de picture staan).

Ze brachten me naar mijn onderkomen voor de komende weken. Ik kon kiezen tussen een beneden appartement of een boven appartement. In het beneden appartement waren zoveel dingen van Miss Anne en het voelde zo persoonlijk, dat ik besloot om voor het bovenste appartement te kiezen. Helemaal te gek: een woon/eetkamer met een keukenblokje en een grote slaapkamer (met 3! bedden) en een aparte badkamer. Zowel aan de voorkant als aan de achterkant was er een balkon. Ik werd voorgesteld aan een prachtige mevrouw in een kleurrijke sari, Lakshmi, die de komende weken voor mij zal gaan zorgen. Als ik wat nodig had moest ik het maar vragen.

Nadat ik even had opgefrist, stond er beneden voor mijn een tafel gedekt met een ontbijt. ZE zijn hier heel bang dat je niet voldoende eet en verder moet ik altijd direct op een stoel plaatsnemen.

Om 16.00 (eerder is het veel te warm) kreeg ik een rondleiding over het grote terrein van de Campus.

De Campus Challenge is a home for specially abled children and youth is opgericht in 2009 door de NGO Friends Indeed uit Nederland met het motto: a Home a Schoola Futureen in 2014 hebben de The Alumni van de Sainik School Korukonda zich aangesloten om deze kinderen te helpen.

Voor diegene die het interessant vinden zal ik nog stuk toevoegen over deze Campus.

Ze hebben een aantal klaslokalen, gebouwd rondom een binnenplaats, met diverse inclusief klassen, maar ook speciale klassen voor blinden en slechtzienden, dove en slechthorende en mentale geretardeerde kinderen.

Op de Campus wordt gecommuniceerd in 3 talen:

·de lokale taal,

·Engels

·handgebaren.

Engels zou geen probleem moeten, ware het niet dat ze hier een moeilijk te verstaan accent hebben.

Wat ben ik bevoorrecht dat ik op deze geweldig stimulerende plek terechtgekomen en wat doen ze hier goed werk. Morgen kijken hoe het er op de afdeling fysiotherapie aan toe gaat.