de wedstrijden

Zaterdag 28-09-2024 wedstrijden

Vandaag gingen bijna alle kinderen (met een certificaat waarop de mate van handicap vermeld staat)

mee naar de wedstrijden.

Vanaf 04.00 a.m. waren de kinderen al aan het rondspoken op de campus, normaal begint het wakker worden meestal rond 06.00 a.m.

Ik was dus ook vroeg op en genoot van weer een prachtige zonsopgang.

Om 07.15 a.m. zouden we met de schoolbus en de ambulance bus vertrekken naar de sportaccommodatie. Er was nog een tweede bus nodig om alle kinderen te kunnen vervoeren en die liet nogal op zich wachten, zodat we uiteindelijk rond 08.15 a.m. onderging gingen. We lieten een aantal ontroostbare kinderen achter die nog niet mee mochten omdat ze nog geen certificaat hadden of omdat ze pas op de Campus waren begonnen (newcommers). Jasmin is inmiddels door de kinderen geadopteerd en ze ging mee als mascotte en om iedereen aan te moedigen. We moesten helemaal naar een politie sportaccommodatie in Visakhapatnam (Vizag), meer dan 1,5 uur rijden. Ook vandaag kreeg ik weer een ereplaats in de bus en de bezorgde director had een plastic tas vol etenswaren en drinken meegegeven, omdat we eten van de organisatie kregen en dat zou voor mij vast veel te scherp zou zijn. Iedereen liep met die zak te zeulen en ik mocht deze vooral niet dragen.

De hele staff was mee (leerkrachten, social workers, verpleegkundige, instrumentmaker en een aantal care takers).

Onderweg was er nog een discussie bij de tolweg over het wel of niet betalen van de tol, de discussie duurde eindeloos en we moesten steeds van baan verwisselen, maar uiteindelijk mochten we door. Bij aankomst kreeg iedereen die meedeed een sticker met naam, foto, handicap (visueel, gehoor, lichamelijk, mentaal) en voor welke onderdelen diegene ingeschreven was. Bij binnenkomst in het stadion bleek het om officiële special olympics te gaan, georganiseerd door JCI (junior camber international, hier functionerend als een organisatie voor maatschappelijk werk) uit Vizag.

Het was allemaal heel officieel, eerst een defilé door het stadion met alle deelnemers achter een muziekkorps en de olympische fakkel aan.

Daarna werd er na een grote hoeveelheid speeches, de vlag gehesen. Het volkslied van India werd gespeeld en door de kinderen van onze Campus met gebarentaal voorzien van de tekst (heel indrukwekkend) en tenslotte werden de special olympics geopend.

Het was inmiddels 10.15 a.m. toen onze kinderen een ontbijt aangeboden kregen, voordat ze aan hun sportprestaties gingen beginnen. Het was bloedheet en er was een hele felle zon, dus er werd voor mij een plaatsje (natuurlijk weer op een stoel) geregeld. Het was heel leuk om te zien dat de verschillend loopnummers d.m.v. gebarentaal werden aangemoedigd. Er waren heel veel verschillende categorieën, gelukkig was onze Campus goed te herkennen aan hun schooluniformen. Tussendoor kregen de kinderen allemaal een banaan en rond 1.30 a.m. kregen we een lunch, dal met custard rijst. Er moest met de hand (rechts) gegeten worden, gelukkig had ik dit al op eerdere reizen geoefend, maar ik geef toch voorkeur aan bestek. De dal was goed te eten, maar de custard rijst was zuur en niet echt lekker. Bij het eten kregen we buttermilk in een plastic zakje (karnemelk, maar ook hier kruiden toegevoegd). Ik zat me inmiddels al te verheugen op het ijsje wat we om 3.00 a.m. zouden krijgen. Er werd weer verder gesport nu waren er naast de loopnummers ook discuswerpen, speerwerpen en softbalstoten aan de gang. We werden door de organisatie voortdurend van water en drinken voorzien. Om 3.00 a.m. geen ijsje, maar zoete crackertjes. De prijsuitreiking duurde door alle verschillende onderdelen nogal lang. En op het eind kreeg de Campus een beker voor de beste lichamelijk gehandicapte sporters, deze werd natuurlijk met gejuich ontvangen. En er moesten natuurlijk allerlei foto’s van genomen worden.

Na weer een heleboel toespraken en bedankjes was er nog een cultureel programma, per deelnemende school was er een optredende dansgroep. De zon was inmiddels onder en het werd tijd om naar huis te gaan. Voor we weer in de bussen gingen werd er geteld en afgevinkt of iedereen weer mee terug naar de Campus ging. We waren allemaal total los en bijna iedereen sliep op de terugweg in de bus.

Ik heb vandaag genoten van de liefdevolle begeleiding van de kinderen door de hele staff. De zorg voor voldoende eten en drinken door de care takers en de tomeloze energie van de sport juf die de hele dag van onderdeel naar onderdeel rende, om te zorgen dat de juiste kinderen voor het juiste onderdeel klaar stonden. Chapeau voor deze begeleid.

Op de Campus aangekomen moest er nog gegeten worden, na zo’n lange hete dag kreeg ik bijna geen hap meer door mijn keel.

Gelukkig had ik nog een blikje cola in de koelkast staan, die had ik vandaag wel verdiend.