Speelleer groep, observatie primary 1 (groep 3 4)

Maandag 12 augustus

Speelleer groep, observatie primary 1 (groep 3 4) en verder een heel bewogen middag / avond.

Zo fijn dat mijn IPhone weer connectie heeft en allerlei handige apps weer werken.

We gingen wat eerder naar het ecobricks gebouw om te kijken of er echt iets voorbereid was door de

andere begeleiders. Ze hadden erg hun best gedaan, al paste het niet echt in het thema Independence Day. De structuur begint erin te komen en nu maar hopen dat ze dit volhouden. Nadat de kinderen weer naar huis waren, hebben we met z’n allen voorbereidingen gedaan voor woensdag.

Daarna gingen we onderweg naar de school. Het eerste koffietentje, waar we eerder ’s avonds geweest waren, was gesloten. Nu was er naar beide kanten uitzicht, dus even tijd gemaakt voor wat foto’s.

Uiteindelijk belanden weer voor koffie bij de moeder van Admira, de cliënte met de winkel aan het strand. Er werd voor mijn zelfs echte Lombok koffie gehaald. Rondom deze winkel is er altijd activiteit, altijd zit er wel iemand op berugak, nu zat een meneer (hier: Pak) een net te knopen om gevangen vissen in te kunnen bewaren.

Op de school waren ze heel blij dat we kwamen om te observeren. De kinderen zijn hier zo beleefd, ze komen je allemaal begroeten, ze geven je een hand en tonen je respect door met hun voorhoofd je hand aan te raken.

Ze waren druk aan het werk. Ook hier kan de penvatting wel extra aandacht gebruiken. Ze blijven hier blokletters schrijven en gaan niet zoals zoveel scholen bij ons uiteindelijk naar verbonden schrift. Morgen gaan we eerst kindy-B groepen (kleuters) observeren en dan krijgen ze een gastles basics voorwaarden het schrijven info over te gebruiken materialen. Ze zien er echt naar uit.

Thuisgekomen heb ik eerst Fitri overlegd welke spullen in de roltas geschikt waren voor de speelleer groep en welke spullen ik morgen mee zou kunnen nemen naar de school.

Na even een korte break, ging ik naar de lokale boekhandel om te kijken wat ze daar als schrijfmateriaal beschikbaar hadden. Tot mijn verbazing waren alle schrijfpotloden hier in de hardheid 2B (zacht), terwijl wij in Nederland ook HB (hard) gebruiken. Potloden met inkepingen voor de goede penvatting en potloden met antislipbobbeltjes zijn hier gewoon beschikbaar. Alle potloden zijn hier dun, wat te begrijpen is met al die tenger gebouwde kindjes met fijne, kleine handjes.

Toen ik terug was uit het dorp zag ik tot mijn zeer grote schrik dat de zijrits van mijn rode tas open was en dat er geen IPhone inzat. Mijn hart stond stil ……….. toch niet nog een keer? Onmiddellijk ging ik dezelfde route die ik gelopen had terug om overal te vragen of ze mijn IPhone gevonden hadden. Niemand had iets gevonden. Terug op het park ook de security gevraagd of zij een telefoon gevonden hadden, ook daar niet. Iedereen probeerde te helpen, maar we liepen stuk op het taalprobleem. Tot dat iemand vroeg: “ken jij mister Nick?” Ik vertelde dat ik Nick kende van Harapan Barun. Nick kwam onmiddellijk en ondertussen had ik een melding van locatie van de telefoon op mijn IWatch. Achterop de scooter bij Nick gingen we op jacht om te proberen de telefoon terug te krijgen. Omdat ik geen internet had, moest ik steeds met Nick een hot spot delen. We kwamen uit bij een toko net buiten Sandik en ook daar geen telefoon, maar ze controleerden onmiddellijk de beelden van de bewakingscamera op tijd van de melding van de locatie. Inmiddels werd er bij al de klanten van de winkel nagevraagd of zij iets wisten van een gevonden telefoon. Nick vroeg ze om uit te blijven kijken en navraag te blijven doen. Terug naar huis gingen we nog een keer langs de winkels waar ik geweest was en daar werd ook gevraagd om de klanten te vragen of ze iets wisten over een gevonden telefoon. Thuis gekomen was er inmiddels weer een actuele melding over de locatie, weer dezelfde toko. Dus nog een keer terug. Weer de camera beelden kijken. En buurman was erg behulpzaam en wilde helpen zoeken. Hij stelde verder voor om het via de moskee om te laten roepen, maar daarvoor moest hij eerst overleggen met de dorpsoudste. De dorpsoudste kwam zelf om de situatie te bekijken. Twee vreemdelingen die misschien wel veel stampij wilden maken. Hij was eerst erg zenuwachtig, maar toen Nick vertelde dat hij hier woonde en vertelde over een van de cliënten van Haparan Barun die in hun wijk woonde, was het ijs gebroken. Ik zat een beetje met mijn ziel onder mijn arm, compleet in shock bij de winkel te wachten, terwijl er een stukje verderop op fluistertoon van alles in het Indonesisch overlegd werd. De dorpsoudste belde 2 telefoon ”specialisten” voor hulp. Ze waren handig in het repareren van telefoons, maar ze handelden ook in telefoons. Ze wilden graag volledig toegang tot mijn ICloud, maar dat leek me geen goed idee, bovendien hadden ze dan een extra veiligheidscode nodig en die ik nu niet kon ontvangen. Uiteindelijk verschenen er ook nog 2 politieagenten, die een rapport op zouden gaan maken. De dorpsoudste vroeg ons om hem de tijd te geven tot morgenavond om verder actie te ondernemen en binnen de gemeenschap navraag te doen.

Inmiddels moest Nick weg voor een online meeting en nam Fitri het over. Na het uitwisselen van allerlei telefoonnummers gingen we terug naar huis. Het was inmiddels 00.30 en ik was helemaal KO en nog steeds in shock. Nadat we toch nog even de melding: “deze telefoon is verloren” met het verzoek om het nummer van Fitri te bellen hadden aangemaakt. Ging ik uiteindelijk naar bed. Kijken wat morgen brengt.