fysio outreach tempel

Dinsdag 24-09-2024 bezoek tempel

Voordat ik naar de fysio kon, werd ik eerst door Mr. Sharma meegenomen naar het stuk land waar de werkzaamheden voor het plaatsen van de upcycle unit (om vervuild plasticafval om te gaan zetten in bouwmaterialen) in volle gang zijn. Het weer (het heeft hier de laatste tijd ontzettend veel geregend) heeft ervoor gezorgd dat de bouw wat vertraging op heeft gelopen, maar medio november moet de unit in gebruik kunnen worden genomen. Ook nu weer een tegenslag er was beton gestort, maar daarna had het gestortregend en moest eerst weer al het water verwijderd worden. Ze hebben hier niet een echte betrouwbare dienst voor de regionale weersvoorspellingen waar ze gebruik van kunnen maken.

Daarna naar het medisch centrum om samen de andere fysio’s oefenen en spelen met de groep kinderen van de Campus.

Vanuit de outreach komen er iedere keer ook weer nieuwe kinderen mee, met hele diverse aandoeningen van blind na een oogoperatie, erfelijk bepaalde afwijkingen, cerebrale pareses van mild tot heel ernstig, microcefalie enz. Iedere keer weer een uitdaging om ze samen Nasour (de senior fysio) oefen- en positioneringsadviezen te geven. Bovendien hebben de begeleiders zoveel vragen over de aandoeningen en de verwachting wat hun kind zal gaan doen. Heel intensief en vermoeiend, maar wel fijn om te mogen doen. We hebben wel een kleine taalbarrière, de begeleiders spreken de lokale taal (waar ik echt niets bekends in hoor), ik spreek met Nasour Engels en zij vertaalt het weer in de lokale taal. Soms kun je met lichaamstaal en handgebaren ook wel het een en ander duidelijk maken, maar heel fijn dat Nasour alles vertaalt.

Na de groep vanuit de outreach geluncht even rustig bijkomen in mijn appartementen.

Deze keer niet met de ambulance bus mee om ze terug te brengen.

Om 4.00 p.m. nam de director me mee naar Vizianagaram om een van de oudste tempels (de Sri Pydithalli Ammavari-tempel) te gaan bezoeken, zijn zoontje glipte stiekem bij ons in de auto en ging ook gezellig mee.

De Sri Pydithalli Ammavari-tempel bevindt zich in midden de stad Vizianagaram en is gewijd aan de godin Pydimamba.De tempel werd gebouwd in de 18e eeuw.

Volgens de legende stierf tijdens een veldslag in de 18e eeuw een prinses genaamd Pydithalli, behorend tot de koninklijke familie van Vizianagaram, de marteldood. Na haar overlijden geloofden de lokale bevolking dat ze in de droom van een dorpsmeisje verscheen en haar verblijfplaats onthulde.

Ze stuurde een bericht (in een droom) naar een soldaat waarin ze vertelde op zoek te gaan naar haar beeld in het meer en ze gaf aan op welke specifieke plek ze een tempel moesten bouwen, in de buurt van Pedda Cheruvu (meer).

Sirimanu of Srimanthotsavam is het belangrijkste festival dat elk jaar in september of oktober wordt gevierd. Tijdens dit festival verzamelen zich ongeveer 2 tot 300.000 pelgrim, uit alle omliggende steden en dorpen.

Eerst onze slippers uit en toen moesten in de rij om binnen te mogen. We kregen eerst een rode tika (stip op je voorhoofd) en later nog een gele.

Binnen in de tempel zaten 2 met elkaar vergroeide bomen, die iedereen even aanraakte, die inmiddels ook helemaal geel en rood waren geworden. Er werden offers gebracht voor de godin, maar deze werden ook weer uitgedeeld, ik kreeg 2 bananen en een paar armbandjes (bangles).

Toen we buiten de tempel aankwamen werden we verrast door het optreden van een lokale dansgroep. Wat een energie en bij deze hitte. Daarna moesten we weer op zoek naar onze slippers. We liepen nog even en stukje door de drukke stad. We kochten bij 1 van de kleine winkeltjes nog toren met ringen. En bij een bakkerij aten we pani puri. Pani puri betekent: ‘waterbrood’ (brood gevuld met water) hier noemen ze het ook wel waterballs, een populaire snack in India. Het bestaat uit een gefrituurde, gepaneerde holle bolvormige schaal, ongeveer 2,5 cm in diameter, gevuld met een combinatie van aardappel, ui en kikkererwt, waarop puri water wordt gedaan. Ik dacht dat we er 1 kregen, maar iedere keer kregen we een nieuwe. Ik at er 3 (als we thuis waren kreeg ik nog mijn diner), maar het zoontje van Mr. Sharma at er zeker 10. Ik at het keurig in hapjes, maar Mr. Sharma liet zien dat je de hele gevulde bal in 1 keer in je mond moest doen en dan opeten. Als finishing touche kregen we een pani puri met alleen aardappelmix en masala. Ik kende ze van vroegere reizen en ze zijn zo lekker. Nadat er nog een koud colaatje was gekocht voor onderweg in de auto, gingen we weer door het drukke verkeer terug naar de Campus, het verkeer was deze keer wel minder druk dan de vorige keer.

Na al die pani puri’s lukte me het toch om nog wat van het diner op te eten, natuurlijk vond Lakshmi

dat ik weer veel te weinig at. Maar het is hier zo heet dat je eigenlijk helemaal geen zin in eten hebt.

Het is dat ze iedere keer een maaltijd voor me neer zetten, anders zo ik regelmatig een maaltijd overslaan.

Ook van deze dag heb ik weer volop genoten.

Het internet is hier door de vele regen (het is hier inmiddels regenseizoen) erg instabiel.

Het kan dus zijn dat er niet iedere dag een blog komt en dan ineens (als ik weer internet heb) een heleboel tegelijk. Ik ben natuurlijk wel in India met alle voor en tegens.