afscheid en terug bij oude vrienden

Maandag 28 oktober tijd om afscheid te nemen en om oude vrienden weer te ontmoeten.

Lakshmi was zondag naar haar dorp geweest, maar was op tijd terug om afscheid te nemen. Ik had een heleboel spullen die ik niet meer verder mee wilde o.a. handdoeken uit Indonesië en wat dossiermappen en een etui voor haar studerende dochter. Vanmiddag zou ik met de kinderen gaan lunchen en alleen fruit leek me wel genoeg, want omdat ik businessclass zou vliegen kreeg ik een warme maaltijd in het vliegtuig.

Rond 09.00 met Mr. Sharma het tijdsschema nog een keer doorgenomen, ik moest echt om 01.00 p.m. vertrekken naar het vliegveld, het is minstens 2 uur rijden en je weet nooit hoe druk het verkeer zal zijn.

Daarna op de fysiotherapie het laatste opgeruimd en in boxen gedaan, het ziet er nu keurig uit. Nu nog een schap om de spullen buiten het bereik van de kinderen te kunnen zetten en spiegels aan de muur in het kinder oefen gedeelte, zodat je kunt zien wat er met de kinderen doet of hoe ze reageren als je achter ze zit en met ze werkt. De director heeft me beloofd dat dit op korte termijn geregeld gaat worden.

Nu zijn ze eerst even heel druk met het realiseren van het gebouw waar de upcycle unit voor het plastic moet komen. Ze hebben een deadline, want binnenkort komt er een technisch team uit Nederland om de machines, die al een hele tijd keurig ingepakt op de Campus staan, te gaan installeren.

Mijn Indian dress was inmiddels klaar en hij paste perfect. De jurk werd nog en keer gestreken en ik kreeg hem keurig in plastic

ingepakt mee. Jasmin kreeg als laatste actie van het naaiatelier nog een Nederlands vlag op haar hesje, zodat ze nog eens aan mij kunnen denken als de oefenpop gebruiken.

Met hulp van de print shop werden alle quotes keurig gelamineerd en kon ik ze voor iedereen persoonlijk aan een klein bedankje vastmaken.

Ik was net klaar toen de thee arriveerde voor de pauze. Dit was de tijd om iedereen te bedanken voor de samenwerking, hun leergierigheid en hun openheid over allerlei zaken naar mij toe. Iedereen was heel blij met zijn persoonlijk quote en de algemene quote aan de achterzijde. Er werd afscheid genomen met veel knuffels en ik moest opnieuw beloven om terug te komen.

Precies op tijd (geen Indiase tijd) kwam de chauffeur samen met Mr. Sharma om mijn spullen alvast in de auto te doen, zodat we vanuit de lunch direct konden vertrekken.

Ook Mr. Sharma vond zijn quotes ook erg leuk en voor hem had ook 2 portemonneetjes van vruchtensappakjes toegevoegd, zodat hij ze nog een keertje na kon vouwen.

Tijdens lunch kwamen veel mensen even een goede reis wensen. Nadat Mr. Sharma (gelukkig in het Telugu) had uitgelegd dat ik vandaag zou vertrekken naar Mumbai en daarna naar Nederland terug zou gaan vliegen. Wensten ze met z’n allen een hele prettige reis.

Ik wilde Mr. Sharma zijn uitgeleende Indiase SIM kaart teruggeven, maar hij zei dat ik deze de komende 3 weken nog gewoon mocht gebruiken, als ik hem daarna vernietigde zou hij een vervangende Sim aanvragen. Later op de dag bleek het toch wel heel erg handig dat ik nog en tijdelijk Indiaas nummer had.

Bij ingang van de eetzaal vormde de hele staf een erehaag en werd ik door hun allemaal begeleid naar de auto. Ze bleken nog diverse lieve cadeautjes en bloemen als afscheid en dankjewel voor me te hebben (nu ik dit schrijf moet ik wel even slikken en traantje wegpinken). Ik ben niet echt goed in afscheid nemen.

Na nog de nodige knuffels en nog meer bedankjes was het echt tijd om te vertrekken naar de volgende bestemming.

Jammer om weg te gaan, maar ook heel veel zin om Vishu en Puna in Mumbai naar 5 jaar eindelijk weer live te zien.

De reis naar het vliegveld verliep voorspoedig. En ik nam onder de Indiase vlag als laatste afscheid met de chauffeur, met hem had ik zoveel ritjes door het vreselijke drukke hectisch verkeer van India gemaakt, maar ook had hij me veilig door de meest afgelegen, onverharde en hobbelige wegen en straatjes van en naar allerlei mandelas (kleine gemeenschappen in de omgeving van de Campus) gereden en had hij altijd even tijd voor een fotostop (ik was ook nog fotograferend toerist).

Bij veiligheidscontrole van mijn de koffer, moesten weer alle batterijen eruit, dat was ik nu zat dus liet ik ze maar gewoon achter.

Het inchecken ging heel vlot, inmiddels weegt mijn koffer 19,6 kilo, dus reis in nu aardig licht. IK kreeg een andere kleur instapkaart en ook een pasje voor de Air lounge, waar ik even wat meer comfortabeler kon zitten en iets lichts kon eten (ik nam wat salade en een kopje soep, pittig, maar smakelijk). De koffiemachine was kapot en ik kreeg de smerigste koffie tot nu toe van de hele reis

(ze lengden supersterke oude koffie aan met water, bah…).

Op het vliegveld kocht in nog snel een grote doos met een variaties aan zoetigheden uit Zuid-India om toch iets extra’s mee te nemen.

Het vliegtuig had vertraging en vertrok bijna een uur later dan gepland. Gelukkig kon ik dit nu even door appen. Ik was de enige passagier die businessclass vloog en werd als een echte VIP behandeld. Zelfs het nemen van een foto hoorde bij de service. Het eten was voortreffelijk kip teriaki met knoflook noedels. En na het eten kreeg ik een heerlijke cappuccino geserveerd.

Het was maar een korte vlucht en we landen bijna op de oorspronkelijke tijd.

Bij de uitgang stond niemand om me te begroeten. Na wat heen en weer gebel en m.b.v. behulpzame Hindi sprekende mensen, kwamen we erachter dat ik met een domestic vlucht aangekomen was op het internationale vliegveld. Toen Vishu en ik elkaar uiteindelijk hadden gevonden was de hereniging weer allerhartelijkst en zo goed dat we elkaar na zoveel (5) jaren weer kunnen zien.

Toen we bij de auto waren kreeg Vishu een bos bloemen in zijn handen gedrukt door de chauffeur, hij

was dit welkom in alle consternatie vergeten.

Aangekomen bij het appartement werd ik ook door Puna geknuffeld en gezoend, dat voelde zo welkom. Mijn bloemen van de Campus hadden wonderbaarlijk de vliegreis overleefd en ik gaf ze als groet van de staff en de kinderen aan Puna en Vishu. Dat werd erg gewaardeerd.

Natuurlijk moest er nog uitgebreid gegeten worden (Puna kookt echt de sterren van de hemel) en bijgepraat worden en ze hadden mijn favoriete witte Indiase wijn voor me koud staan. Wat een welkom ontvangst.